Хэн бүхэн бодолдоо жим татаж явна. Би ч мөн адил. Хөвөх бараан үүлс дээрээс биднийг тольдож, хөхрөх тэнгэр таг дуугүй гөлөрнө.

 Энэ ертөнц өөр нэг ертөнцтэй үгсэж, эмх замбараагүй бүхэн ноёлно. Энэ мөчид яруу найрагч Г.Мэнд-Ооёогийн

     Ор санаандгүй явтал он цаг яаран нисэж ирнэм

     Он цаг нисэн нисэн ирнэм

гэсэн мөрт санаанд бууна. Хүмүүн бид ч мөн цаг хугацаан дундуур урсаж яваа. Нар, сар,огторгуй ч мөн цаг хугацаанаас зугтах аргагүй. Нисэх нь нисээд, алхах нь алхаж, мөлхөх нь мөлхсөөр урсаж одно. Ерөөс бүх зүйл угтаа ижил. Хэлбэр дүр, орчин ахуйгаараа л өөр. Шувууд тэнгэртээ нисэж, модод салхины аясаар хөдөлж, цас тэнгэрээс унана. Харин хүн тэднийг харж, мэдэрч, барьж суух тохиолтой. Бүтэц агуулга нэг ч үүрэг байрлал ондоо.

Хэзээ ч хүмүүс шувуу шиг нисэж, модод шиг ойд амьдрахгүй. Шувуудгүй тэнгэр, мододгүй ой, цасгүй өвлийг  ч төсөөлөшгүй. Эсвэл бороо өвөл ороод, цас зунаар унадаг орчныг бодох аргагүй.

   Цаашлаад өвөө болохоосоо хүүхэд хүртлээ үргэлжлэх жам ёсыг ч хүсэхгүй. Ийм жирийн биш зүйлийг бид угаас хүлцэхгүй. Нэгэнт дасал болсон ертөнцөөсөө урвах аргагүй. Өөрчлөх гээд ч өөрчлөгдөшгүй энэ энэ ахуйг өөрөөр харах боломж бол төсөөлөл. Төсөөллийнхөө ертөнцөд бид тэнгэрт нисэж, цас шиг бударч, навч шиг хийсэж, бороо шиг шивэрнэ. Хувирахгүй бүхнийг хувиргаж, биелүүлэхгүй бүхнийг биелүүлж болох ганц газар бол тэр. Хүсэл ч мөн түүний нэг хэсэг. Хүссэнээ хүссэнээрээ гүйцээх, хүсэмгүй зүйлийг ч хүсэж болох орон зай бол тэр. Түүнд хүрэх зам бол бодол, зүүд. Зүүдээрээ өөр ертөнцөд айлчилж, тэнд энэ ертөнцөд үзсэн бүхнээсээ тэс өөрийг үзсээр сэрдэг бол бодлоороо мөн төсөөллийн ертөнцөд очдог. Бодол бол хязгааргүй. Юу ч бодсон, ямар ч бодолд автсан зогсох хэмжээ хязгаар гэж үгүй. Хүн гэгч угаас хүсэл төсөөллөөрөө л өөрийгөө тэжээж амьдардаг мэт.

Ертөнц хэчнээн миний өмнөөс болохгүй гэж хашгирсан ч бодолдоо, төсөөлөлдөө алхсаар л байх болно. Төсөөллийнхөө ертөнцөд...