Малчин, барилгачин, ачигч, жолооч, инженер,  өмгөөлөгч, цагдаа, хилчин гээд л надад салбар бүрд найз бий.  Тэд өөр өөрийнхөө хувь тавилангаар амьдарч явна. Ихэнх нь  сайн сайхан амьдралыг бүтээн босгох гэж, хүний дайтай амьдарч, үр хүүхдээ хүн шиг хүн болгох гэж зүтгэж байна.

Саяхан хэдэн найзтайгаа уулзаж, сонин хачин ярьж сууцгаалаа. Анх амьдралаа хэрхэн эхэлж байсан хүнд хэцүү үеүдийн талаарх яриа руу гэнэт л орчихсон байв. Төрийн албанд нэлээд том алба хашиж байгаа найз маань эхнэртэйгээ тусдаа амьдарч эхлээд мөнгө байхгүй хэцүүддэг байсан талаараа ярив. Том охин нь дөнгөж төрчихөөд түлэх түлээгүй байх үедаа айлын хашааны банз хулгайлдаг, хулгайлсан банзаараа гал түлчихээд гурвуулаа инээд алдаад суудаг байснаа дурсан ярив.

               Нөгөө найз маань автобусны мөнгө байхгүй. Эхнэрээ дагуулаад дүн өвлийн хүйтэнд хотын төвөөс нэгдүгээр хорооллын арын дэнж хүртэл “зайрмаг” болтлоо алхаж харьдаг байснаа дурсав. Бүр хоол хийх мах байхгүй, луувангаар бантан хийж идээд хонодог байснаа ч ярив.

              Хэдхэн төгрөгийн цалин авчихаад шуудай дүүрэн мөнгө олчихсон юм шиг гэр рүүгээ хөөрч, догдлоод гүйдэг, гүйх замдаа халаасаа байн байн тэмтэрч үзээд, тэдэн төгрөгийг нь тэр зүйлд зарцуулна гээд л тооцдог байсан сайхан дурсамжаа тал талаас ярьж инээлдэв. Одоо харин бүгд ажилдаа, мэргэжилдээ эзэн болж бусдаас дутахгүй сайхан амьдарч байна. Энэ яриа болж өнгөрсний дараа ийм амьдралыг хамтдаа туулсан учраас эхнэрээ, үр хүүхдээ илүү жаргалтай, сэтгэл тэнэгэр амьдруулахыг хичээдгээ ч ярьж суулаа, бид. Найзуудаасаа салаад гэр рүүгээ харих замдаа “Хүнд хэцүү бүхнийг хамтдаа туулж, цугтаа эн тэнцүү босгосон амьдрал хамгийн үнэ цэнтэй, бат бөх  байдаг юм байна даа” гэж бодох тусам улам яарч байлаа.