Завгүй амьдрал бидний олонхид хариуцлагатай, нэр төртэй ажил, амьжиргаагаа залгуулах боломж, амжилт өгдөг ч оронд нь ямар их зүйл авдаг гэж санана. Тэр биднээс байгаа зүйлдээ ханах сэтгэл, юуг ч юухнаар оруулах ухаан, юмсыг байгаагаар нь хүлээж авах тэвчээр гээд сэтгэл зүрхэнд минь байсан гэгээн тунгалаг мэдрэмжүүдийг завгүйн хүлээсэндээ хүлчихдэг ажээ.

      Охиндоо зав гаргалаа. Бид гадаа хэсэгхэн суув. Тоглоомын талбайд дөнгөж очоод л охин минь найзтай болчихов. Хэдхэн хормын өмнө биесээ огт таньдаггүй байсан жаалууд гэнэн цагаан инээдээр чанга чанга хөхрөн, хөтлөлцөн гүйлдэнэ. Тэд тааралдсан бүхнээ ямар нэгэн юм болгочих юм. Цасаар хүүхэд хийчихэв. Чулуу аваад л аяга таваг хийчих, шороогоор хоол хийчих, суусан газар нь л гэр орон нь болчих юм. Цасан дээр учир шалтгаангүй гүйгээд л, алхаад л өөрийн хөлөөр гарсан мөрөө харан баясацгаана. Тэгснээ хажууханд нь тоглож асан жаалуудыг хэзээний танил мэт дуудан зургуулаа болоод тоглож эхлэв. Ээж нь явах ажилтай болсноо хэлэхэд найзууд нь “Ээжүүд хэзээний л ингэдэг” гэсэн шиг “Баяртай, найзаа” гээд гараа далласаар үлдэв. Бяцхан охин минь тоглохыг хүсэж байсан ч булцгар гартаа бээлийгээ углаад ээжийгээ даган дуу аялан алхав.  

      Томчууд бид ажил төрөл, ахуй амьдрал ярьж хэн нэгний тухай сэтгэл дундуур үгсийг унаган маш их ажил амжуулж байгаа хүмүүс л явцгаана. Гэсэн ч томчуудын сэтгэлд юу ч эс хүрнэ, юунд эс ханана. Олонх нь юунд ч үл итгэнэ. Хэн нэгэнтэй хэзээний танил мэт байх нь битгий хэл дотно, дулаан нэгэнтэйгээ ч үнэн сэтгэлээ хуваалцах завгүй...

     Харин бидний цаана “Ааваа, Ээжээ тэр юу вэ?, Энийг хараач! Тоглоё! Тэнд шувуу нисэж байна, ааваа.. Модны мөчир дээр цас тогтчихож, ээжээ... гэх үгс цангинана... Хүүхдүүд цасан дээр нэг захаас нөгөө рүү, нөгөөгөөс хаа нэг тийш гүйлдэнэ, өнхрөлдөнө. Тэгснээ бүдэрч унан уйлна. Төд удалгүй бүхнээс ангид, юу ч болоогүй мэт чангаар инээлдэнэ. Хүүхдээсээ сурах зүйл ямар их байдаг юм бэ.