Арлааны Эрдэнэ-Очир найрагчийн бичсэн нэгэн дууны үгэнд "Намрын шувуудын дуунд хүүгээ санана" гэсэн мөрт байдгийг сонссон хэн бүхэн андахгүй байх. Өдийд хүү, охиноо эрдмийн харгуйд мордуулж буй аав, ээжүүд яг нэг тийм уянгатай өдрүүдийг үдэж буй.

        Зунжин шуугилдаж, ам бүл олуулаа дэжигнэж байсан чимээ алсарч хоёулахнаа бөртөлзөж эл хульхан байгаа. Хичээлийн шинэ жил дөхөхөөр эрхгүй хөдөөгийн сууринд суугаа аав, ээжүүд богдоод цаанаа нэг гуниг төрдөг.  Ялангуяа их, дээд сургуулийн оюутан болохоор хотод анхлан орж ирж байгаа, эсвэл бүр хоёр, гурав, дөрөвдүгээр курсдээ суралцаж байгаа залуус яг л тэгээд аав, ээж, ах, дүүсээ үлдээгээд ирж буй нь гарцаагүй. Хөөрхий өнөө хэд нь "Хүү минь, охин минь сургуульдаа ороо болов уу, түрээслэх байраа олсон байгаа" гэж нэг бодно. "Орсоон, одоо хичээлдээ явж байгаа" гэж дуулгавал, "За ашгүй" гэж санаа нэг амрах ч удаа ч үгүй л "Өлсөж байна уу, ядарч байна уу" гэж сэтгэл чилээнэ. "Гайгүй ээ. Хөдөөнөөс хот руу авч очсон мах, ааруул дуусаагүй" гэж ярьвал, "За ашгүй, удахгүй дахиад хүнс явуулна" гэнэ. Ингэж л байн байн хүү, охин руугаа утас цохиж, амар мэнд, сургууль соёлыг нь асуугаад уртаа гэгч нь санаа алдаж, сэтгэлээ дүүргэж аваад хэдэн малынхаа хойноос шогшуулж өгнө дөө.

       Дуу аялна. Дуу шиг үрсээ "Эрдэм сурч яваа даа, миний бор хүү, охин" гэж өхөөрдөн бодно. Өөдөсхөн байхад нь өвөртлөөд унтдаг, өргөж тэврээд айл хунараар ордог, мотоцикл дээр дүүрдэг, машиндаа хань татан гангар гунгар ярьсан шиг явдгаа санана. Цангинасан инээдийг нь үе үе дурсана. Цаанаа нэг "Нялх" гэж өмөлзөнө. "Нүд нь тормолзож, чих нь дэлдийж ирээд л сэргэлэн гэж жигтэйхэн дээ, манай тэр" гэж адтай цовоог нь ч ярьна. Ай даа ийм л ижий, аав намрын намарт л хөдөөд сууж байгаа даа. Яг нэг ийм агшныг, уянгыг А.Эрдэнэ-Очир найрагч "Эх, үрийн дуу"-ндаа яг л онож бичиж. Намрын шувууд хүний сэтгэлийг хамгийн их долгисуулж, хөвсөлзүүлдэг.  Ганганан нисэх тэр л амьтдын дуунд гарцаагүй хол явсан нэгэн үгүйлэгдэнэ.

   Эрлийн сургаар айл хунараар бууна. Ижилхэн л торойсон улс. Данхтай цай дундаа тавин оочилж, хүү, охиныхоо тухай хөөр баяр дүүрэн нэг ярьж аваад л мордоно. Санаж байгаа гэж жигтэйхэн ч сайхан хүмүүсийн дунд ном эрдэм сурч байгаа гэж бахдах сэтгэл дийлнэ. Замын хүнд сайрхан ярьна, үг дайна. Нэгэн насаараа малын хөл дагаж, хөндийгөөсөө, хүрэн бор толгод, хүглэгэр уулсаасаа холдолгүй явсан улсад хүү, охин нь хот хүрээнд сурч яваа гэдэг хэчнээн их том баяр, дүүрэн жаргал байдгийг саатсан хүн сая нэг ойлгож, сайхан сэтгэгдлээр замдаа гарна. "Хэдэн бор аав, ээжүүд ингээд л үлддэг дээ" гэж хөнгөн нэг санаашраад, "Сайхан юм аа" гэж уулга нэг алдаад, сар жилүүдийн өмнө яг тэгж аав, ээжийгээ үлдээгээд эрдэмд мордсоноо дурсана. Үүнийг бичиж ахуйд О.Дашбалбар найрагчийн "Залуус дүү нартаа хүргэх шүлэг”-ийн мөртүүд ч санаанд бууна.