Хүн гэдэг амьдран буй газраа өөрийн ертөнцөө бүтээж явдаг бичигдээгүй хуультай. Энэ л зарчмаар энэ хотын иргэд амьдран буй гэдэгт итгэнэ. Энэ хотын оршин суугчдын талаас илүү хувь нь залуучууд. Тэд хайрын ертөнцийг хавраар эхэлж зунаар өртөөлөн бүтээдэг. Залууд ч юу байх вэ, бүгдээрээ л...

Хоёр, гуравхан хоногийн өмнө нэгэн байрны гадаах саравчинд өвгөн, эмгэн хоёр суугаа харагдлаа. Эмгэн нь өвгөнийхөө мөрийг дэрлэж, залуу нас, бага балчир үе болон хэрхэн анх нэгэндээ сэтгэл татагдаж байснаа ярилцаж байгаа бололтой нь хайр гэрэлтэж, зөөлөрсөн харцнаас “уншигдаж” байлаа. Цайвар саарал хослолтой, бавгар сахалтай, донжтой ануухан өвгөн хошуугаа цорвойлгон эмгэнийхээ духан дээр үнсэх нь цаана л нэг хайр татам. Тэд нар шингэхийн үест босон эмгэн өвгөнөө намбатай гэгч нь сугадан гэрээдээ бололтой алхаж одсон.

Сэрүүн салхи гудам уруудан ирж, бороо шивэрлээ. Тэрхэн үест онгорхой салхивчаар төгөлдөр хуурын ая эгшиглэж, өмжмөл навчис ганц, нэгээрээ модноосоо тасран унана. Нарын туяа улайран гялбаж, байрны сүүдрүүд ташуулдан унажээ. Энэхэн мөчид шинэхэн бололтой хос дэргэд ирж суув. Залуу “Хайраа, би танай ээж, аавтай хэзээ танилцах вэ. Хурдлахгүй бол оройтлоо шүү дээ” гэв. Бүсгүй “Мэдэхгүй ээ, би аав, ээжид хэлэхээс айгаад байна. Оройтлоо гэдэг чинь юу гэж байгаа юм” хэмээн хацар дээр нь зөөлөн үнсэнэ. Тэд хамтдаа шиврэх борооны дусал бүрийг алгаараа тосож, нэг нэгнээ ширтэн инээмсэглэнэ.

Зун гэдэг цаанаасаа л халуун, нялуун улирал. Байгалийн үзэгдлийн хувьд ч, хүний сэтгэлийн хувьд ч тэр халуун хайрыг өртөөлөн цэцэгс мэт дэлгэрдэг. Зун бол хүмүүсийн хамгийн их хайрлалцдаг улирал зүй ёсоор мөн. Зуны гэж болохоор үгс бол даашинз, шүхэр, амралт, нар, дулаан, шөнийн задгай агаар, шинэ хайр. Агуу зохиолчдын хувьд жилийн энэ л цаг үе хайрын сэдвээр хамгийн шилдэг бүтээлүүдээ бичих урам зориг, онгод нь яах аргагүй мөн байжээ гэж эрхгүй бодогдоно. Зун хавраас ургасан хайрыг өртөөлж, улам цэцэглүүлэн дэлгэрүүлдэг гайхалтай улирал. Яг л энэ улирал шиг гайхалтай халуун, нялуун хайр хүн бүрийн сэтгэлд үргэлж бадамлаж яваг.

Модод нь зузаалж охид нь нимгэлээд
Монголын сууринд хавар ирнэ” хэмээн яруу найрагч Б. Мягмаржав нэгэнтээ шүлэглэсэн нь бий. Нээрээ л тийм л байдаг. Энгийн үгээр, энгийн дүрслэлийг оньсого мэт харуулсан энэхүү дүрслэл хүн байгалийн зүй зохицлыг харуулжээ. Хавар, зун, намар, өвөл гэх жилийн дөрвөн улирал өөр өөрийн гэсэн өнгө, аяс, эгшиг аялгуу, дүр дүрслэлийг агуулж байдаг. Хоёр, гуравхан хоногийн өмнө зуны эхэн сар гарлаа. Энэ жилийн хавар цастай чиг, бороотой чиг, нартай, найртай сайхан өндөрлөж, ийнхүү зуны эхэн сарын нар зулай төөнөх боллоо. Монгол Улсын хүн амын талаас илүү хувь Улаанбаатар хотод оршин сууж буй. Энэ хотод сайн, муу үйл явдлууд шилээ даран гардаг. Хүмүүсийн зарим нь өдөр хоног хэрхэн өнгөрч буйг анхаарах ч завгүй ажиллаж байдаг бол эсрэгээрээ зарим нь хийх ажлаа олж ядан өнгөрөөдөг. Энэ бол бидний хот. Бидний амьдрал. Энэ хотын хүмүүсийн зарим нь ажиллаж, унтаж, болзож, кино үзэж, дуу сонсож, зарим нь амарч зуны эхэн сартай золгожээ. Өндөр, өндөр барилгуудын дээврийг шүргэх нь үү гэлтэй үүлс хуралдан нүүж, нарны туяа халуунаар төөнөж, халуун салхи үлээх бүгчим өдрүүдийн эхлэл иржээ. Бүгчим өдрүүдэд гэрийн хана дөрөөлж нозоорон хэвтэхээс илүү үзэж харах, сонирхолтой зүйлс энэ хотод олон бий. Тухайлбал, улс төрийн тэмцэл, иргэдийн жагсаал, цаг үеийн мэдээ мэдээлэл сонсон зурагтны удирдлага барьж суухаас илүү “Хүүхдийн парк”, “Үндэсний цэцэрлэгт хүрээлэн” “Кино театр” орж найз нөхөд, гэр бүлийн хамт аз жаргалыг бүтээх орон зай их бий. Сүүлийн үеийн залуус цахим тоглоом, архи тамхинаас илүү цагийг зөв боловсон өнгөрөөх газруудыг олноор хүсэх болсон нь нууц биш. Энэ нь ч сайхнаас сайхан. Энэ хотын өнгө төрхийг илэрхийлэх ирээдүйн эзэд нь шүү дээ.