“Токио-2020” зуны олимпын наадмын сагсан бөмбөгийн төрөлд оролцохоор бэлтгэлээ базааж, Токиог зорьсон ч ар гэрийнхнийх нь хэлж буйгаар тэмцээнд оролцох багийн гишүүнээс шалтгаангүйгээр хасагдсан ОУХМ Д.Ганзулын ээж, эгч, дүүтэй ярилцлаа.

ОУХМ Д.Ганзулын ээж: Хань минь охиндоо “Охиныгоо тоглохоос өмнө хагалгаанд орж, сайн хардаг болоод зурагтаа үзээд сууж байдаг юм уу” гээд хэлж байсан. Харин охин минь “Би олимпоос ирээд хагалгаанд ороход чинь хамт байна. Та одоо муухан ч болтугай хардаг юм чинь ойрхноос зурагтаа үзээд сууж байгаарай” гэж хэлээд явсан

       ОУХМ Д.Ганзулын ээж: Охиныгоо хүссэн тэмцээндээ оролцож чадахгүй гэдгийг сонсоод ухаан алдаад уначихсан байна лээ. Миний охин залгаад “Ээж ээ, охин нь тэмцээндээ орж чадахгүй хасагдчихлаа. Олон жилийн хөдөлмөр зүтгэл талаар болж, мөрөөдөлдөө хүрч чадахгүй боллоо. Та хоёрыгоо баярлуулж чадахгүй нь. Охин нь одоо нутаг буцлаа. Аавд битгий хэлээрэй” гээд хачин их уйлаад ярьсан. Би охиндоо “Миний охин гадаад явж үзээгүй биш, гэртээ хүрээд ир. Эсвэл багш нарынхаа дугаарыг өг, ээж нь нэг яриад үзье” гэж хэлсэн. Гэтэл “Таныг багш руу ярьсан байх юм бол муу юм болно гэж бодоорой” гэж цурхиртлаа уйлаад утсаа салгачихсан. Охиноо тайвшруулж, “Олон жилийн хөдөлмөр, үгээ ядаж ганц үрээ, аав, ээжийгээ бод” гэж хэлсээр миний ухаан балартсан байна лээ. Миний охин чинь хэр баргийн зүйлд шаналж, аав, ээж рүүгээ залгадаггүй юм. Гэтэл тэр өдөр цурхиртлаа уйлаад, цөхрөхдөө залгасан байх.

Аав нь сонсоод даралт нь ихсэж, бие нь муудсан. Бид хоёр чинь хүнд өвчтэй, асаргаанд байдаг юм. Эмзэг бүлгийн айлын хүүхэд чадвараа гайхуулж, олимпод оролцож болдоггүй юм байлгүй дээ. Үр хүүхэд ч төрүүлэхгүй, амьдралаа золиосолж, зөвхөн олимпод л зүтгэсэн шүү дээ, үр минь өнөөдрийг хүртэл. Хэрэв олимпын наадамд оролцоход чадвар биш, мөнгө хэрэгтэй байсан бол бид гурван өрөө байр, машинаа зараад охиныхоо мөрөөдлийг биелүүлж, чадварыг нь үнэлүүлэх байсан. Ийм байсан гээд надад хэлчихгүй дээ. Тэгсэн бол би охиноо ийм өрөвдөлтэй, чадвар байгаад хүрч чадахгүй хөөрхийлөлтэй байдалд оруулахгүй байлаа. Охин минь жил гаруй хугацаанд аав, ээжтэйгээ уулзахгүй зөвхөн бэлтгэлээ хийж, олимпод оролцохоор зүтгэсэн. Бид үрийнхээ духан дээр ч үнсэж чадахгүй явуулсан. Миний охин чинь омголон, зоригтой хүүхэд шүү дээ. Ямар нэгэн муу юм болох вий гэхээс гол харлаж, тайван сууж чадахгүй байна. Болдог бол охиноо одоо ч болтугай аваад ирмээр байна. Хүнд нэр төр, хор шар гэж бий. Би үнэхээр айж байна. Аав нь хоёр удаа харваж, нүдний хагалгаанд орохоор зэхэж байгаа. Хань минь охиндоо “Охиныгоо тоглохоос өмнө хагалгаанд орж, сайн хардаг болоод зурагтаа үзээд сууж байдаг юм уу” гээд хэлж байсан. Харин охин минь “Би олимпоос ирээд хагалгаанд ороход чинь хамт байна. Та одоо муухан ч болтугай хардаг юм чинь ойрхноос зурагтаа үзээд сууж байгаарай” гэж хэлээд явсан.

Эмзэг бүлгийн айлын хүүхэд чадвараа гайхуулж, олимпод оролцож болдоггүй юм байлгүй дээ. Үр хүүхэд ч төрүүлэхгүй, амьдралаа золиосолж, зөвхөн олимпод л зүтгэсэн шүү дээ, үр минь өнөөдрийг хүртэл

Д.Ганзулын эгч: ДҮҮГИЙНХЭЭ ТӨЛӨӨ ЭЦСЭЭ ХҮРТЭЛ ТЭМЦЭНЭ

         ОУХМ Д.Ганзулын эгч: Бидэнд үнэхээр хэлэх үг, хандах хүн алга. Дүүгийн минь олон жилийн хөдөлмөр талаар боллоо. Арай ч үгүй байлгүй гэж бодохоос өөр юу ч хийж чадахгүй байна. Дүү минь энэ спортын төлөө ажил, амьдралаа хаян байж зүтгэсэн. Төдийгөөс өдий хүртэл маш олон зүйлээ золиосолж, энэ спортын төлөө чадлаараа зүтгэсэн хүн шүү дээ. Гэтэл олимпод орохын даваан дээрээ тодорхой учир шалтгаангүйгээр оролцож чадахгүй болчихлоо. Бид маш их гомдолтой байна. Хэлж ярих хүнгүйдээ бид ийм байдалд орчихоод сууж байна. Миний дүү олимпын эрх авахад гол үүрэг гүйцэтгэсэн тоглогч гэж би хувьдаа боддог. Аав, ээж хоёр нь охиноо олимпын наадамд оролцож, Монгол Улсынхаа далбааг өндөрт мандуулна гэж ямар их итгэж байсан гэж санана. Хөгшин настай, бие муутай хоёр хүн энэ мэдээг сонсоод яаж хямрах бол. Хэрэв миний дүүг олимпод оруулахгүй байсан юм бол яах гэж авч явсан юм бэ гэж асуумаар байна. Оруулахгүй байсан бол эх оронд нь үлдээх хэрэгтэй шүү дээ. Тэгсэн бол хүн сэтгэл санаагаа бэлдчих байсан. Одоо миний дүү харь оронд ямар их шаналж, шоконд орсон байгаа бол гэж бодохоос гол харлаад байна. Бид дүүгээ хасагдсан гэдгийг багшаас нь сонссон. Дүүтэйгээ ярьж чадаагүй байгаа. Ямар ч гэсэн дүүгээ эх орондоо нь ирэхээр өөрөөс нь бүгдийг сонсож, явах ёстой газраар нь явна гэж бодож байгаа. Бид дүүгийнхээ төлөө эцсээ хүртэл тэмцэнэ. Дүүгийнхээ хэдэн жилийн хөдөлмөр, хүсэл мөрөөдлийг үнэгүйдүүлэхгүй. Бид дүүгээ олимпод оролцохгүй гэдэгт итгэхгүй байна, үнэндээ. Миний сонссоноор нэг аймгийн Засаг дарга, сайдын охин миний дүүгийн оронд олимпод оролцохоор болсон байж болзошгүй гэнэ лээ. Хэрэв тэр үнэн бол байж боломгүй зүйл гэж бодож байгаа. Яагаад баячуудын хүүхэд ороод, борчууд хүүхэд орж болдоггүй юм бэ. Хүний чадвар, туршлагыг яагаад үнэлэхгүй байгаа юм гэж асуумаар байна. Энэ чинь бүхэл бүтэн олимпын наадам шүү дээ. Миний дүүгийн амьдралынх нь хамгийн том мөрөөдөл, зүтгэсэн, хөдөлмөрлөсөн цорын ганц тэмцээн. Одоо энэ бүгд талаар болж, миний дүү хохироод үлдлээ.    

Хэрэв миний дүүг олимпод оруулахгүй байсан юм бол яах гэж авч явсан юм бэ гэж асуумаар байна. Оруулахгүй байсан бол эх оронд нь үлдээх хэрэгтэй шүү дээ. Тэгсэн бол хүн сэтгэл санаагаа бэлдчих байсан.

Д.Ганзулын дүү: ЭГЧ, Б.БОЛОР-ЭРДЭНЭ ХОЁРЫГ ЖИЖИГХЭН МУЖИЙН БУУДАЛД ҮЛДЭЭГЭЭД БАГИЙНХАН НЬ ТОКИО РУУ ЯВЧИХСАН ГЭСЭН

     Д.Ганзулын дүү: Эгчийгээ хасагдсан гэдгийг гадаадын мэдээллийн сайтаас уншаад шоконд орлоо. Эгч рүү залгатал утсаа авахгүй, чатанд хариу өгөхгүй байсан. Тэгээд нэг утсаа аваад “Дараа ярья, чат бичнэ” гээд уйлаад, ярьж чадахгүй байсан. Өнөөдөр (өчигдөр) өөрөө залгаад “Манай багийнхан Токио руу нисчихсэн. Б.Болор-Эрдэнэ бид хоёр жижигхэн мужид буудалд үлдсэн. Би Монгол руугаа буцмаар байна. Гэтэл Тулга дасгалжуулагч “Хөл хориотой байгаа учраас нислэг байхгүй” гээд явуулахгүй байгаа. Бид хоёр энд найман сар хүртэл хоригдох бололтой” гэж ярьсан. Анх эндээс явахдаа “Долдугаар сарын 23-нд олимпод оролцох тамирчдынхаа нэрсийг тодруулна. Тийм учраас зургаан тамирчнаа аваад явна” гэсэн юм билээ. Гэтэл очоод хоёр хоноод л тамирчдынхаа нэрийг тодруулаад, тэр хоёрыг хассан тухайгаа хэлсэн гэсэн. Эгч маань ямар шалтгааны улмаас хасагдсанаа ч мэдэхгүй байна лээ. Олон жил үр хүүхэд, ар гэрээ хаян байж олимпод оролцохын төлөө өөртэйгөө өрсөж тэмцсэн. Гэтэл тэр мөрөөдөл нь талаар болчихоод буудлын жижигхэн өрөөнд хоригдоод сууж байх ч гэж дээ. Буудлын өрөөнд эгчийг минь хорьж байхаар ядаж эх орон руу нь явуулах хэрэгтэй. Аав, ээж хоёр минь энэ тухай сонсоод маш их хямарч, даралт нь ихсэж, бие нь муудсан. Бид үнэхээр итгэхгүй байна. Эгч өглөө, үдэшгүй бэлтгэл хийж байгаад нэг өглөө нуруу нь татчихсан юм билээ. Тэгээд тав хоног эмчилгээ хийлгээд, бэлтгэлдээ буцаад орсон гэсэн. Эмчилгээ хийлгээд очиход нь дасгалжуулагч нь “Бэлтгэл дуусаж байхад одоо ирээд яадаг юм” гэж хэлсэн байгаа юм даа. Эгчийгээ би олимпын наадамд оролцож, талбайд тоглоно гэж бодож, онгоцны буудал дээр гаргаж өгсөн.

“Манай багийнхан Токио руу нисчихсэн. Б.Болор-Эрдэнэ бид хоёр жижигхэн мужид буудалд үлдсэн. Би Монгол руугаа буцмаар байна.