Инээмсэглэлийн цаана нуугдсан гуниг буюу ЧАРЛИ ЧАПЛИН

А. Азсайхан:
Дэлхий дахинд- Ховор ярилцлага

2021-05-02, 840

Энэ удаагийн “Ховор ярилцлага” буландаа ноорхой хувцас, хөгжилтэй байдлаараа олон сая үзэгчдийн сэтгэлд хоногшсон Чарли Чаплины нэгэн ярилцлагыг хөрвүүлэн хүргэж байна.

АНУ-ын нэрт сэтгүүлчдийн нэг Ричард Мериман 1966 онд Чарли Чаплины гэрт зочилж, 77 насыг зооглож байсан алдарт жүжигчнээс инээмсэглэлийнх нь цаана “нуугдсан” гуниг, ганцаардлыг гаргаж ирсэн ярилцлага “төрүүлжээ”.

-Ноорхой хувцастай, хөгжилтэй залуугийн хэлэхийг хүссэнийг би үйл хөдлөлөөрөө харуулдаг-

-Энэ ярилцлага таны ажил, уран бүтээл рүү чиглэж, хувийн амьдралаас тань зугтаахгүй байх гэж найдаж байна. Харин одоо манай уншигчдад жинхэнэ хувь хүн Чарли Чаплин хэрхэн ажилладаг талаараа тодорхой ярьж өгөхгүй юү?

-Би жүжигчний ажилдаа өөр юу юунаас илүү санаа тавьдаг. Бүхнээ зориулдаг. Хэрэв би өөр ажил, өөр зүйл хийж чаддаг байсан бол жүжигчин Чарли Чаплин гэж байхгүй байх.

-Таны бүтээсэн дүрүүд их хачирхалтай. Гэр оронгүй нэгэн шиг хувцасласан хөгжилтэй эрийн дүрийг анх бүтээж байсан үеэсээ дурсаж ярьж өгөөч?

-Анх зураг авалтад орох гээд их яарч, сандарсан үед санамсаргүй байдлаар л бүтээсэн байх. Зураглаач маань надад маш инээдтэй нүүр будалт хийгээрэй гэж хэлсэн. Гэтэл тэр үед ноорхой мөртэй өмд, бариу хүрэм, толгойндоо жижигдэх малгай өмсөх санаа “төрсөн”. Тэгээд толинд харсан ч миний царай үргэлж л байдаг хэвийн уйтгартай, гунигтай байлаа. Гунигтай төрхөө нуухын тулд том сахал наасан нь л хүн бүхний мэдэх жүжигчнийг бүтээсэн.

-Гэр оронгүй хүн шиг ноорхой хувцаслалт дүр чинь орчин үеийн урлагт ч байр сууриа эзэлж чадна гэж боддог уу?

-Одоо тэр дүр шиг хүнд зориулсан газар байхгүй байх гэж бодож байна. Дэлхий ертөнц өөрчлөгдөж, юмыг илүү ухаж ойлгодог болсон. Харин одоо миний хувьд аз жаргалтай л байхыг хүсэж байна. Өнөө цагийн залуус даруу төлөв байдал гэдгийг мэдэхгүй. Магадгүй тэр зүйл нь илүү эртний болж хувирч, хуучирсан байна. Аль эсвэл миний үзэгчдэд таалагдахгүй болсон шалтгаан нь дуу хоолойноос болсон байх. Анх намайг хүмүүс үзэж байх даа дуу хоолойны минь талаар ямар төсөөлөлгүй байсан шүү дээ.

-Ноорхой хувцастай хөгжилтэй залуугийн харуулахыг хүссэн гол зорилго, чиглэл нь юу байсан юм бэ?

-Тэр ядуу. Гэвч зөөлөн уужуу, тайван сэтгэлтэй. Энгийн амьдралд бүрэн автсан ч илүү “шатахыг” хүсдэг. Ноорхой хувцастай залуу бид хоёр үргэлж бие, сүнсээрээ холбоотой. Гэхдээ тэр ярьдаггүй. Түүний хэлэхийг хүссэнийг би үйл хөдлөлөөрөө дамжуулан харуулдаг.

-Та бүтээсэн дүртэйгээ яг юугаар холбогдсон юм бэ. Зүгээр л ажлын процесс дундах хий хоосноос гардаг уу, аль эсвэл таны төсөөллөөс гардаг юм уу?

-Түүнийг гаргаж ирэхэд ямар ч төлөвлөлт, ажил хэрэг, процесс байхгүй. Бүтээж чадах хамгийн сайн санаанууд дүрс бичлэгийн үеийн нөхцөл байдлаас “ургадаг”. Гэхдээ түүнийг зөвхөн хөгжилтэй, инээдтэй талаас нь харж байвал та өөртөө л гомдох хэрэгтэй. Түүнд хэний тээж, тууж чадахааргүй маш их гуниг, шаналал бий. Тэр үргэлж хөгжилтэй байдаг. Харин би цаг үргэлж алиалагч байж чадахгүй. Унана, бүдэрнэ, гуниглана. Бид өөрсдийн гэсэн ертөнцийг бүтээгээд байлаа. Гэтэл ноорхой хувцастай нэгнээс холдох хэрэгтэй болсон. Одоо л би жинхэнэ утгаараа ганцаардаж байна. Гэрээ хол, АНУ-д, ялангуяа Холливудад илүү их ганцаарддаг юм байна.

-Үг хэлэхгүй. Нүд л илэрхийлнэ-

-Соёл урлагийн төрөл дэх реализм хошин урлагтай салшгүй холбоотой байдаг гэж үнэн үү?

-Итгэл үнэмшил бол хамгийн утгагүй нөхцөл байдал. Гэвч тэр бол үнэнхүү бодит байдал. Үнэнээрээ байж л хүмүүсийг инээлгэж чадна.

-Үнэнээрээ байж бусдын инээдийг хүргэж байх нь хэтэрхий харгис биш гэж үү. Үнэн сэтгэлээсээ гомдож, уйлж байсан ч таныг харж, инээнэ шүү дээ?

-Харгислал бол хошин урлагийн үндсэн элемент. Эрүүл ухаантай ч галзуу болж, өөрийн сэтгэлийг хангалуун байлгаж чадахгүй. Харин үзэгчид түүнийг зөвшөөрөхөөс өөр аргагүй. Үзэгчид үхэхгүй тулд, уйлахгүйн тулд инээх ёстой. Инээмсэглэл ч гэсэн маш харгис. Ялангуяа алиалагч нарт үзэгчид ямар муухай ханддаг гэж санана. Гэхдээ хошин урлагийн жүжигчин, алиалагчид ямар ч болом байхгүй. Тэд өөрийн гуниг, гутралаа ч бодитой, логиктойгоор ашиглаж хүмүүсийг инээлгэх ёстой. Эс бөгөөс хошин урлаг гэж үгүй.

-Танд хэр их эргэлзээ төрдөг вэ. Амьдралынхаа хэчнээн хугацаанд эргэлзэж, ямар шийдвэр гаргаж байсан бэ?

-Байгалийн жамаараа л эргэлзэнэ шүү дээ. Би багаасаа л өөрийгөө авьяастай, жүжигчин болохоор төрсөн хүн гэдэгтээ итгэсэн байлаа. Надад өөртэйгөө, тольтой ярьж сурсан маш их жүжиглэлтийн туршлага бий. Гэхдээ би үүндээ эргэлзэж академийн сургалтад хамрагдаж амьдралд хэрэгтэй цаг хугацаагаа үрсэн.

-Та өмнө нь таны жүжиглэлт дуу хоолойтой болсноороо өөрийгөө үзэгчдэд таалагдахаа больсон гэж хэлсэн. Тэгвэл таны дуу хоолойгүй дүр төрх яагаад үзэгчдэд таалагддаг байсан юм бол оо?

-Дуу хоолойгүй жүжиглэлт бол яруу найраг. Харин жүжиглэлт дундах яриа хүн болгонд хүлээлт үүсгэж, хүлээлтийг нь бууруулж орхидог. Харин дуугүй жүжиглэлт бол тэр чигтээ л яруу найраг шүү дээ. Үг хэлэхгүй. Нүд л илэрхийлнэ. Нүд илүү гүн гүнзгий зүйлийг илтгэнэ. Миний нүд илүү бодолд “живж”, гунигласан байдаг болохоор үзэгчид түүнийг таалсан ч байж мэдэх.

-Тэр их уйтгар гуниг, эмгэнэлт зүйлсээс хагацаж, ангижрахыг хүсэж байна уу?

-Би энэ бүх зүйлс өөр юу юунаас ч илүү амьдралд хэрэгтэй гэж боддог. Хэрэв хагацаж, ангижрах шалтгаан байсан бол амиа хорлолт өнөөгийнхөөс илүү нэмэгдэнэ. Хүмүүс амьдралаас ангижирч, зугтаахыг хүснэ. Би зовлон зүдгүүрийг амьдрал зайлшгүй байх ёстой гэж боддог. Харин инээд өрөвдөх сэтгэлээс үүдэлтэй. Жүжигчид ч үзэгчдээ өрөвдөж байж л жүжиглэж чадна. Үгүй бол хошин урлаг гэж үгүй.

Инээмсэглэлийн цаана нуугдсан гуниг буюу ЧАРЛИ ЧАПЛИН

Шинэ мэдээ

Нийтлэлчид