Кино урлагийн шилдэг бүтээлд олгодог “Оскар” шагналын дөрвөн удаагийн эзэн, АНУ-ын алдарт найруулагч Квентин Тарантиногийн ярилцлагыг хөрвүүлэн хүргэж байна.

 -Таны бүтээсэн кинонууддаа эмэгтэйчүүдийн нүцгэн хөлийг их гаргадаг. Та эмэгтэйчүүдийн нүцгэн хөлөнд тэгтээ их автсан юм уу?

          -Би асуултаас чинь зугтахгүй ээ. Хэрэв намайг үнэхээр нүцгэн хөлөнд автаж, галзуурсан гэж бодож байвал найруулагч Альфред Хичкок, Бунюель, Сэмюэл Фуллер нарыг санаарай. Тэгвэл тэд ч гэсэн нүцгэн хөлөнд дурлагсад болно. Тэд бол камераа хаана байрлуулахаа мэддэг сайн найруулагчид байсан эмэгтэйчүүдийн нүцгэн хөлний сценээр нотолж чадсан. Харин миний хувьд хөл, өгзөг хоёрыг кинонд тэнцүүхэн оруулахыг боддог юм.

-Нэг төрлийн хүчирхийлэл биш гэж үү?

          -Би зүгээр л ажлаа хийж байгаа хүн шүү дээ. Би ямарваа нэгэн төрөл жанрыг сонгож, түүнийгээ улам гүнзгийрүүлэн судалж, ухах дуртай. Миний бүтээдэг гэмт хэрэг, тулаан, самурай, цус, автомашин гээд л, хүмүүс хүчирхийллийн шинж чанартай тийм л зүйлд дуртай байдаг. Харин “Жеки Браун” киноны хувьд яг ч хүчирхийлэл биш л дээ. Би “Жеки Брайн”-д зан чанарын тухай өгүүлэхийг хүссэн юм.

-Зан чанарын хувьд бодит хүнээс дутахгүй, зарим тохиолдол хүнээс ч илүү “амьд” дүр бүтээх “жор”-ны нууцаасаа хуваалцаач?

          -Би бол зохиолч. Гэхдээ энэ бол ямар нэгэн байдлаар хариулах гэж ядсан хариулт биш. Зохиолчийн үүрэг зөвхөн өөрийнхөө тухай бичих биш. Харин бусад хүмүүсийн ярианы хэв маяг, хэллэг зэргээс эхлүүлэн судлах юм. Би хүмүүсийн надад хэлсэн зүйлийг мартдаггүй, зан авир, аашийг нь ч гэсэн тогтоодог. Маш олон хүний сонирхолтой амьдрал, түүхүүд одоо ч миний толгой дотор байгаа.

-Хэрэв тэр түүхүүдийг санаа больчихвол яах вэ. Зохиол бичиж, кино бүтээхээ болих уу?

          -Сонсож, мэдсэнээсээ удаан хугацааны дараа бичих утгагүй байх. Учир нь тэр түүх зургаан сар ч бай, 15 жил ч бай цаасан дээр буулгахгүй л бол хуучирна. Тиймээс ойлгож, мэдсэн даруйдаа их, бага хэмжээгээр бүтээж байх хэрэгтэй. Харин би дүрүүдийг бүтээсэн ч тэднийг харилцан яриаг зохиож, бичдэггүй. Би тэднийг хооронд нь ярилцуулдаг юм.

-Та юунаас айдаг вэ. Таны хамгийн том айдас юу вэ?

          -Бууж өгөх. Энэ бол миний хамгийн том айдас. Харин бусад хүмүүс шиг энгийн айдас гэвэл би хархнаас айдаг.

-Үнэн үү?

          -Тийм ээ, үнэхээр хархнаас айдаг. Хэрэв ширээн дээр харх гарч ирвэл би бүр жоохон охины өвөр дээр ч гараад суучихаж магад. Тэгээд жоохон охин шиг орилох байсан байх даа (инээв).

-Ихэвчлэн ямар төрлийн зүүд зүүдэлж, хар дардаг вэ?

          -Би маш удаан хугацааны турш хар дарсан зүүд зүүдэлсэнгүй. Би бага байхдаа хар дарлаа гээд эцэг, эхийнхээ өвөрт орох гэхээр тэд надад их хатуу ханддаг байсан юм. Насанд хүрэх хүртлээ магад хар дарсан зүүд гэдгийг бусдаас арай өөрөөр тансаглал байдлаар мэдэрсэн байх. Үүний дараа эцэг, эхтэйгээ байхаа больсон.

-Гэр бүл зохиож, хүүхэдтэй болох талаар бодож байв уу. Аль эсвэл бүх амьдралынхаа туршид кино бүтээх бодолтой байгаа юу?

-Юу болохыг нь харж л байя. Гэхдээ би амьдралынхаа туршид кино хийх бодолгүй байгаа. Ойролцоогоор 60 настай болоод тэтгэвэртээ гарахыг хүсэж байна.

-Энэ олон жилийн кино урлагийн замналаа тэгж дуусгахдаа итгэлтэй байна уу?

          -Үгүй л дээ, гэхдээ ийм төлөвлөгөөтэй байгаа. Би өөрийнхөө цаг хугацааг мэддэггүй бусад шиг ахмад найруулагч болохыг хүсэхгүй байна. Тэгээд ч би өөрийнхөө бүтээлийг хөгшин өөрөөрөө хийлгэхийг хүсэхгүй. Гэхдээ би бодлоо өөрчилж ч магадгүй. Би кино бүтээе, хийе гэвэл түүнээс хөгшин байсан ч чадна. Харин би зөвхөн кино урлагийн рингэн дээр ялалт байгуулмаар байна. Түүний дараа энгийн хүн, бичгийн хүн байхыг хүснэ. Өглөө босоод кинондоо санаа зоволтгүй тухтай сууж, кофегоо уугаад сонин эргүүлж, зохиолоо бичиж, хүүхэдтэй ч болмоор байна.

-Амьдралынхаа туршид хэр их кино үзсэн бэ?

          -Өмнө нь би үзсэн кино бүрийнхээ жагсаалтыг гаргадаг байлаа. Харин одоо бол тааж мэдэхгүй юм.

-Таны дургүй кино жанр юу вэ?

          -Би бүгдэд нь дургүй. Би түүхэнд кинонд дуртай. Гэхдээ би алиа салбадай шиг хувцасласан жүжгийн шүтэн бишрэгч биш. Бас би намтарт үнэхээр дургүй. Намтарчилсан кино бол ердөө л Оскарын шагнал хүртэх шалтаг төдий. Намтарчилсан кино бол кино урлагийн төрлүүдээс ялзарсан нэг төрөл нь. Кино урлаг авлига, худал хуурмаг дунд живж байна.

-Яагаад?

-Бид бүгд хүн. Бид бүгдэд намтар бий. Гэхдээ хүний намтрыг кино болгоно гэвэл бүх амьдрал шаардагдана. Ердөө ганц кино, аль эсвэл хэдхэн ангит кино хүний намтрыг илэрхийлэхгүй. Үнэхээр ямарваа нэгэн хүний амьдралын намтар түүхийн талаар кино хийе гэвэл өөрийн бүх амьдралынхаа туршид цувралаар гаргах хэрэгтэй болно. Жишээлбэл, Элвис Прэслигийн тухай намтар хийе гэж төсөөлье. Хэрэв киноны цагт тааруулбал, Элвис Прэсли өглөө босож, гэрээсээ гараад “Сан рекордс”-д ороход кино дуусах болно. Энэ бол кино.

          -Хэрэв таны амьдралаар тухай кино хийсэн бол бас л танд уйтгартай санагдах байсан уу?

-Би тэр киног нь үзэхгүй.