Хөл хорионы өдрүүдэд тохиолдсон “АЙДАС" ба ЭМНЭЛЭГ орсон бяцхан тэмдэглэл

Б. Цогтбаяр:
Монголчуудын амьдрал- Тэмдэглэл

2020-11-25, 9680

-Хөл хорионы үед хөлд хүнд эхнэр минь “ханиалгаж” намайг айлгав. Урьд нь би юунаас ингэтлээ айж байснаа ер санахгүй юм. Гэхдээ хөл хорионы хүнд өдрүүд дуусаж, тайван цаг ирсний дараа бид энэ үеэ бодож, инээлдэх л байх-

Сар хагасын дараа би аав болно. Эхнэр бид хоёр танилцсаныхаа гурван жилийн ой дээрээ анхны хүүхдээ хүлээж авахаар догдлон хүлээж байгаа залуухан хос. Хяналтын эмчийн хэлснээр бол бидний яг танилцсан өдрөөс хагас сарын өмнө бидний хүүхэд хорвоод мэндэлнэ. Яг нэг өдөр биш ч, нэг сард байгаад нь баяртай байгаа. Бид анх танилцсан, болзоонд явсан, бэр гуйсан, хурим хийсэн, хэн хэнийхээ мэндэлсэн өдөр гээд бүхий л нандин өдрүүдээ тэмдэглэж, марталгүй тэмдэглэхийг боддог юм. Анх танилцсан өдөр бол бидний хувьд “Валентин” юм уу даа. Тэр ч утгаараа ирээдүйн нэгдүгээр сар бүрт хоёр том баяр тэмдэглэж байх нь ээ, гэж.

Хөл хорионы хоёр дахь өдөр

Улс даяар бүх нийтийн бэлэн байдлын зэрэгт шилжиж, хөл хорио тогтоосны хоёр дахь өдрөөс би гэрээсээ ажиллаж эхэлсэн. Удирдлагаас тийм шийдвэр гаргаж, хүн тус бүрт боодол амны хаалт, бээлий өгч, эрсдэлээс өөрийгөө болон гэр бүлээ сайтар хамгаалахыг даалгаж, гэрээсээ ажлаа хийхэд шаардагдах бүх зүйлээ аваад явахыг зөвлөсөн. Би ч эхэндээ цар тахал одоогийн хэмжээнд хүрнэ чинээ сүртэй, ноцтой хүлээж аваагүй л дээ, нуулгүй хэлэхэд. Үнэндээ өглөө 07:00 цагт бэлдэж өгсөн цайг нь хам хум уугаад, үнсээд гардаг. Өдөр дөрвөн удаа утсаар залгаж, хоёр удаа дүрст дуудлага хийдэг. Орой 20:00 цагаас хойш л гэрийн бараа хардаг надад хөл хүнд эхнэртээ илүү ойр байж, халамжлах, ирээдүйгээ ярилцах ахиу цаг гарах нь л гэж бодож байлаа. Магадгүй, ганц би тэгж бодоогүй байх.

Хөл хорионы 2-10 дахь өдөр

Хөл хорионы эхний өдрүүд тун жаргалтай өнгөрч байлаа. Өдөржин ганцаараа, хэвлийдээ бойжиж байгаа хүүхэдтэйгээ л ярьж өдрийг өнгөрүүлдэг эхнэр маань ч намайг өдөр бүр дэргэд нь байгаад баяртай байгаа гэж жигтэйхэн. Гэрээс ч гэсэн ажил явдгаараа явж байх ёстой учраас би компютерийнхээ өмнө өдрийн ихэнх цагт сууна. Мэдээж цайны цаг, амралтын цаг ажлын байран дээрхээс арай урт. Тэр маань “Чи ажлаа хийж байгаа ч ядаж л нүдний буланд харагдаад сууж байх нь сайхан байна” гэнэ. Би ч жаахан зав гарвал хоол бэлдэлцэж, хааяа амны хаалт давхарлаж зүүгээд амттанд гүйж, орой ажлаа дуусаад хөлөнд нь иллэг хийх, үлгэр унших, “хүүхдээ гарахаар” гэж эхэлдэг амттай яриаг нь шимтэн сонсох гэх мэтийг амжуулна.

Бодоод байхад бид ажилдаа явах, ажлаа тараад харих замдаа маш үнэтэй цаг хугацаагаа алдаж байдаг юм байна. Өглөө цаг хагас, орой цаг хагас зам дээр түгжирдэг гэхээр бид нэг өдөрт л гэр бүлдээ зориулах гурван цагаа сул алдаж байдаг гэсэн үг л дээ. Гэрээс онлайнаар ажиллах нь ар гэртээ санаа зоволгүй ажлаа хийх, түгжрэл гэх мэт үр дүнгүй цагийг хэмнэх гээд олон давуу талтай юм. Гэхдээ хөргөгчөө эргэмээр бодогдоод, эхнэрийн үзэж байгаа кино сонирхолтой ч юм шиг санагдаад, гэм нь анхаарлаа бүрэн төвлөрүүлэх л ярвигтай юм.

Удахгүй цар тахлыг дарж, сайн цаг ирэхээр бүгд оффистоо цуглаж, кофены машинаа ажиллуулна гэдэгт итгэж байгаа.

Хөл хорионы 11 дэх өдөр

Хөл хорионы 11 дэх хоногийн шөнө эхнэрийн ханиалгах дуунаар сэрлээ. Гэдэс нь томрохын хэрээр сүүлийн сар гаруй хугацаанд тухтай унтаж чадахгүй, хоёр хажуу руугаа ээлжлэн хөрвөөсөөр өглөө болгож байгааг нь мэддэг, мэдэрдэг байсан ч хүндээр ханиалгаж байсан нь үгүй. Тэрүүхэн зуур “Хөл хүнд эхнэртээ корона аваад ирсэн юм биш байгаа” гэх бодол зурсхийж байна. Тэр бодлыг “Ажилдаа өглөө, оройдоо машинаар ирж очиж, оффисоосоо гарахгүй шахам өнждөг байсан надад “маршрут”, “хавьтал” гээд байх юм бараг л байхгүй, сүүлийн хагас сар гэртээ гаднын хүн хүлээж аваагүй дээ” гэх бодлоор дарж, үүндээ аль болох итгэлтэй байхыг оролдож эхлэв. Дээрээс нь бие давхар хүнд ихэнх эм танг хорьдог учраас яах учраа олохгүй хэсэг л мунгинав. Дархлаа дэмжих зүйлсийг л цуглуулаад байснаас биш ханиаж, халуураад эхэлбэл нь яах вэ гэдгээ тооцоолоогүй өөрийгөө буруутгаад ч амжив. Азаар айл болгоны эмийн сангийн хайрцагт парацетамол, цетрамон гэх хоёр эм байж байдаг даа. Болох эсэхийг нь мэдэхгүй ч өнөөг хүртэл хордож үхээгүйгээ бодоод давхарлаж уулгалаа. Халуун биеийг нь өөртөө нааж хэвтсээр унтсан байв. Угаасаа халуун зунаар ч ханиад хүрчихдэг, тэгэхээрээ халуурч, хоолой нь идээлдэг ганц “дутагдалтай” хүн л дээ. Гэтэл коронавирусийн аюул заналхийлж байгаа энэ үед ганцхан ханиах ч аюултай санагддаг болж.

Хөл хорионы 12 дахь өдөр

Хөл хорионы 12 дахь өдрийн өглөө эхнэрийн хоолой улайлттай, үе үе хүнд ханиалгаж байгааг эс тооцвол овоо дээрдээд сэрсэн байлаа. Гэхдээ гэр бүлийн хүрээнд шуурхай хурал хийж, “Манай Баянзүрх дүүрэг, ялангуяа өрх, дүүргийн эмнэлэг халдварын эрсдэлтэй газар болоод байгаа учраас очиж үзүүлэх нь аюултай. Тиймээс өнөөдөртөө уламжлалт эмчилгээ хийж, харзная” гэдэг шийдэлд хүрэв. Бас эхнэр жирэмсний хяналтын эмчтэйгээ холбогдов. Жирэмсний бататгах шинжилгээний хугацаа чинь тулчихсан учраас аюулгүй байдлаа нэн сайн хангаад ирж, үзүүлэх зөвлөгөө өгч байна. Ингээд “Маргааш гарч “корона” биш улирлын ханиад гэж батлах, жирэмсний бататгах шинжилгээгээ өгөх, ингэхдээ аюулгүй байдлаа маш сайн хангах” шийдвэр гаргалаа. Тэр өдөртөө адууны махтай, сармистай битүү шөл хийж өгч, бага байхад миний ханиадыг эмчилдэг байсан ээжийн шалгарсан арга буюу “горчизтой халуун усанд хөл дүрэх” \горчичный\ аргыг хэрэглэв. Бас халуун чацаргана, үрлэн витамин С уулгаж, сода-тай халуун усны уураар хоолойг нь утав. Ханиадны эсрэг үр дүнтэй гэж үзсэн, бидний мэдэх аргууд л энэ байлаа. Хүмүүс “Хүүхэд өвдөх шиг хэцүү юм байхгүй” гэж ярилцахыг нэг биш удаа сонсож байсан. Жирэмсэн эхнэр өвдөх, ялангуяа хөл хориотой цөвүүн цагт өвдөх шиг хэцүү юм үнэхээр үгүй аж.

Тэр минь унтахаасаа өмнө “Корона байвал яах вэ, хүүхэд маань тусгаарлалтад төрөх болвол яана аа” гэж сэтгэл зовинонгуй асууж байна. “Хамтдаа тусгаарлагдаад л даваад гарна даа, хүүхдэдээ харин “К”-гаар эхэлсэн нэр өгөх үү” гэж хөнгөн наргиа болгоод өнгөрлөө.

Хөл хорионы 13 дахь өдөр

Хөл хорионы 13 дахь өдрийн өглөө Улаанбаатар хот цасаар хучигдаж, агаар цэвэршүүлчихсэн, тунгалаг гэж жигтэйхэн байлаа. Өнөөх маань “Муухай корона энэ цаснаар хөлдөөд, бүр мөсөн алга болчихдог бол сайхан байхгүй юу” гэж байна. Нээрээ л тэгдэг бол ямар сайхан бэ. Эхнэрийн ханиад бараг л эдгэчихэв үү гэмээр царай нь гэрэлтэй харагдах аж. Бид тус бүртээ амны хаалт давхарлаж зүүгээд, резинэн бээлий өмсөж, хэрэндээ л халдвар хамгааллын аюулгүй байдлаа хангав. Тоолоод үзвэл эхнэр 36 хоног, би 11 хоног автомашинаар ч, явганаар ч хөдөлгөөнд оролцоогүй юм байна. Ер нь ийм удаан гэрээсээ харахгүй байж үзээгүй юм байна гэж ярилцаж явлаа. Эмнэлэг явах замд автомашин, автобус олон явж харагдана. Уг нь эль хуль байна байх гэж төсөөлж байлаа. Мөн цагдаа нар байсхийгээд л зогсоож, хаа хүрч явааг асуугаад байх болов уу гэсэн бэлтгэлтэй явсан ч зогсоосонгүй.

Баянзүрх дүүргийн V хорооны өрхийн эмнэлэгт очиход ч хүмүүс орж, гарч харагдана. Яваад орвол үүдэнд нь нүднээс бусдыгаа хамгаалсан хоёр сувилагч халуун үзэж, нэг үйлчлэгч хана, шалаа угааж байх аж. Зөвхөн эмчид үзүүлэх хүн л орох ёстой гээд намайг үүдэнд ч биш, машинтай бол машиндаа хүлээ гэж байна. Эхнэрийн халуун 36 хэм зааж, гадуур хувцсыг нь тайлуулаад цааш авч явлаа.

Өрхийн эмнэлгээсээ эхлээд халдвар хамгааллын дэглэм сайтар сахиж, аль болох олон хүн бөөгнүүлэхгүй байх арга хэмжээ авч байгаа нь сайн хэрэг.

30 минут орчим хүлээсний эцэст эхнэр баяртай, инээмсэглэсэн царайтай гарч ирэв. “Уушиг, цээжинд “юм” алга, хоолой өвдсөн байна” гээд жирэмсний үеийн ханиаданд уудаг хэд хэдэн эм бичиж өгчээ. Бас шинжилгээний бичгүүдээ ч аваад гарч ирсэн байна. Дотор дараалал алга, амны хаалтны цаанаас л ариутгалын бодис “сэн” хийж байна гэнэ.

Тэндээс гарч “Та хоёр аав, ээж болох нь” гэх баяртай мэдээг анх дуулгаж байсан хувийн эмнэлэгтээ очлоо. Эмч, сувилагчтайгаа тосож аваад, намайг хүлээлгийн өрөөнд үлдээв. Хөл хорионы үед нэг өрөөнд гурваас дээш хүн байж болохгүй журамтай гэнэ.

“Хэрвээ олуулаа нэг өрөөнд бужигнаж байгаад баригдвал 500 мянган төгрөг “тас” шүү дээ” гээд амны хаалтныхаа цаанаас намжирдаж байна. Ургийн ЭХО, дотор ЭХО бусад гээд шаардлагатай шинжилгээнүүдийг хийсээр нэлээд удлаа. Хоёр баяртай мэдээтэй гарч ирлээ. Эхнийх нь бидний хүүхэд өсөлт хөгжил сайн, сар хагасын хугацаа үлдсэн. Дараагийнх нь хоёр хоног бидний санааг зовоосон “ханиалга” корона биш даарснаас болсон ханиад болж таарав.

Дүүргийн эмнэлэгт өгөх ёстой нэг шинжилгээ үлдсэн тул цаг авахаар Баянзүрх дүүргийн эмнэлэгт очлоо. Үүдэнд нь амны хаалт, цагаан хамгаалалтын хувцас өмссөн нэг хүн халуун үзэж, дахиад нэг нь гар ариутгагч бариад зогсож байна. Намайг бас л оруулсангүй. Гадаа, аль болох хүнээс зайдуу зогсоод хүлээж байгаарай гэж уриалгахан зөвлөж байна. Өндөр настай хүн, хөгжлийн бэрхшээлтэй иргэн, бага насны хүүхдээс бусад хүнийг дагалдах хүнтэй оруулахгүй байгаа аж.

14:00 цаг хүртэл гурван ч эмнэлгээр орлоо. Орлоо ч гэж би үүдэнд нь хүлээж, эхнэр л бүх ажлаа амжуулав. Сэтгэл амарч, хурдхан гэрийн хөл хорио руугаа яарлаа. Бас л цагдаа нар зогсоосонгүй. Эмнэлгүүд халдвар, хамгааллын дэглэмийг үнэхээр сайн мөрдөж байгаа юм байна, харин гудамжинд л хяналт бага байна уу гэсэн бодолтой гэртээ буцаж ирэв. Гадуур зүүж явсан амны хаалт, резинэн бээлийгээ ном журмынх нь дагуу устгахаа мартсангүй.

Үүнийг бичих зуур хөл хорионы 13 дахь өдөр бараг л дуусаж байна. Эхнэрийн санаа нь амарсандаа ч тэр үү, эмчийн жороор авсан эмэндээ ханиад нь намдаад ч тэр үү, тайван унтаж харагдана.

Харин би нэг л тайван бус байна. Удахгүй мэндлэх хүүхдээ хүлээсэн догдлол, баяр, өдөр л 20, 30-аар нэмэгдэж байгаа коронавирусийн халдварт сэтгэл зовнисон айдас, түгшүүр цөм хавсрахаараа ямар сонин мэдрэмж байдаг юм бэ. Догдлолтой түгшилт, айдастай баяр... Уг нь урвуу мэдрэмжүүд баймаар. Эсвэл аав болох гэж байгаа хүн бүрт ийм давхацсан мэдрэмж төрдөг хэрэг үү. Үгүй бол коронатай, хөл хориотой цаг үе л ийм мэдрэмж төрүүлээд байна уу, бүү мэд. Тайван цаг хурдан ирээсэй л гэж бодож байна.

Удахгүй мэндлэх хүүхдээ хүлээсэн догдлол, баяр, өдөр л 20, 30-аар нэмэгдэж байгаа коронавирусийн халдварт сэтгэл зовнисон айдас, түгшүүр цөм хавсрахаараа ямар сонин мэдрэмж байдаг юм бэ.

Хөл хорионы өдрүүдэд тохиолдсон “АЙДАС" ба ЭМНЭЛЭГ орсон бяцхан тэмдэглэл