• Өнөөдөр 2024-05-03

Монгол малын арьс, шир ХАЧИГ, ХАМУУНЫ СОРВИОСОО болоод хятадуудад ГОЛОГДООД БАЙНА

2020-12-09,   2434

         Жилийн жилд идэшний яг энэ цагаар арьс, шир, нэхийний үнэ шалдаа буусан тухай асуудал яригддаг. Хэдэн жилийн өмнө 20-55 мянган төгрөгийн үнэтэй байсан арьс, шир өнөөдөр 2000-20 мянган төгрөгийн үнэтэй болоод байна. Тэгвэл Ergelt.mn мэдээллийн сайт манай улсын арьс, ширний салбарын өнөөгийн байдал, үнэ ханш, коронавирусээс болж экспорт зогссон асуудлууд, дутагдаж буй төрийн бодлого, арьс ширийг түүхийгээр нь хилээр гаргахгүй байх Засгийн газрын 300 дугаар тогтоол зэрэг сэдвээр “Монголын арьс, ширний үйлдвэрлэлийн холбоо”-ны гүйцэтгэх захирал Т.Баярсайхантай ярилцлаа. 

-Цаг үеийн асуудлаас яриагаа эхлэе. Өнөөдөр орон нутагт хонины нэхий 2000, үхрийн арьс 3000, ямааны арьс 20 мянга, адууны шир 10 мянган төгрөгийн үнэтэй байна. Хөл хорионы үед хэвийн ажиллах 18 чиглэлд арьс, шир боловсруулах үйлдвэрүүд багтсан. Тэгэхээр дотоодын үйлдвэрүүд ямар үнээр арьс, нэхийгээ авч байна вэ? 
 
-Хөл хорионы энэ үед манай боловсруулах салбарын дөрвөн үйлдвэр ажиллаж байна. Ямааны арьс 20 мянган төгрөгийн үнэтэй байгаа нь үнэн. Хонины нэхий бол аль аймгийнх, ноосны гарц хэр сайн гэдгээсээ хамаарч 2000-2500 төгрөгийн үнэтэй байгаа. Сарлагны арьс 11 мянган төгрөгийн үнэтэй байна. Харин монгол үхрийн арьсыг дотоодын үйлдвэрүүд 7-11 мянган төгрөгөөр авч байна. Өнөөдрийн байдлаар “Эмээлт”-д сая гаруй ширхэг ямааны арьс, хонины 500 мянган арьс авсан байна. Гэхдээ цаг үеийн нөхцөл байдалтай холбоотой асуудлууд байна. Жишээ нь, Архангайн хойд сумдад арьс, шир авах ажил зогссон байна. Хэнтийгээс түүхий эд орж ирэхэд хүнд байна. Уг нь Хэнтий, Дорнод чиглэлийн үхрийн талбай томтой байдаг. Тэр утгаараа манай үйлдвэрүүд түлхүү авах сонирхолтой байгаа. 
 
-“Арьс, шир, нэхий боодол бохины үнэтэй байна” гэж ярьдаг байсан. Малын түүхий эдээр амьжиргаагаа залгуулдаг малчдад энэ бол том асуудал. Үнэгүйдээд байгаа шалтгаан нь яг хаанаа байгаа юм бэ? 
 
-Түүхий эд үнэгүйдээд байгаа хоёр, гуравхан шалтгаан байгаа. Хамгийн эхний шалтгаан нь,  Монгол Улсад сүүлийн 30 жил мал эмнэлэг, үржлийн бодлого гэдэг зүйл алдагдсан. Мал эмнэлэг, үржлийн бодлого алдагдахаар яасан бэ гэхээр стандартын цаг хугацаанд малдаа ариутгал, халдваргүйжүүлэлт, вакцин, туулга, угаалга хийж чадахаа больсон. Өөрөөр хэлбэл, мал нь бөөстэй, хуурстай, хачиг, хувалзтай, празитын өвчлөлтэй болж байгаа юм. Эмнэлзүйн бодлого байхгүй учраас мал нь хамуураад, өвчлөөд ирэхээр малчин өөрөө эвомик аваад тариад байгаа байхгүй юү.
 
Маш энгийгээр тайлбарлая л даа. Хачиг, хувалз хонь, ямааны арьсыг нь цоолж идээд, арьс, махных нь дунд нь өвөлжиж байгаад хавар болохоор арьсыг нь цоолоод гараад ирж байгаа юм. Жишээ нь, хачиг яадаг гэхээр арьсыг нь цоолоод цусыг нь сордог. Ингэхдээ “худаг” хийгээд, дотор талыг нь шохойжуулж, арьсны бүтцийг өөрчилдөг. Тэгээд бүлэгнүүлээд идэж байгаа юм. Өөрөөр хэлбэл, агуулах бэлдээд байна гэсэн үг шүү дээ. Ийм маягаар 4,5 жил хачиг, хувалзанд идүүлж явсан малын арьс бөөн цоорхой сорвитой, авах юмгүй болж байгаа юм. Ийм учраас өнөөдөр хонины арьс үнэгүй байна. Ерөөсөө л асуудал нь энэ. 
Хонины нэхийний 80-90 хувь нь хачиг, хамууны сорвитой, ямааны арьсны 40 хувь нь хамууны сорвитой байна. Өөрөөр хэлбэл, Монголын ямааны 40 хувь нь хамуутай, хонины 80 хувь нь биедээ хачиг тээгээд явж байна гэсэн үг. Хонь, ямааны арьс ингээд байхгүй болж байгаа юм. Үхрийн хувьд мөн л ялгаагүй, гууртай. 
Түүхий эд үнэгүй болж байгаа хоёр дахь том шалтгаан нь нядалгааны үеийн гэмтэл. Монгол Улсад сүүлийн 30 жил мал эмнэлэг, үржлийн бодлого алдагдахтай зэрэг мал нядалгааны технологи алдагдсан. Өөрөөр хэлбэл, бид хүүхэд байхдаа I, II, III зэрэгтэй, цэнхэр тамгатай мах иддэг байсан шүү дээ. Тэр үед малыг яг стандартын шаардлага хангасан махны үйлдвэрт, зориулалтынх нь дагуу арьсыг нь хуулдаг байсан байхгүй юү. Одоо бол Буянгийн Жагаагийн хэлдгээр жорлонгийн хажууд нядалчихаад Хүчитшонхор зах дээр авчирч өгөөд байгаа юм. Аймаг, орон нутагт хээрийн бой хийнэ. Хээрийн бойн дээр ажиллаж байгаа хүмүүс нь “100 грамм уугаад, 50 грамм согтчихсон”. Дээрээс нь тарифаар ажилладаг учраас мах нь цэвэрхэн байна уу, арьс нь бүтэн байна уу хэнд нь ч хамаа байхгүй. Арьс, махыг нь салгасан л бол 5000 төгрөг авч байгаа учраас хурдан ажиллахын тулд арьсыг нь эсгээд, зүсээд хаячихдаг. Хутгаар арьсыг нь цоо хатгаад, нүхээр нь хуруугаа оруулж байгаад л арьсыг нь хуулж байгаа. 

Бид 2018, 2019 онд адууны арьсан дээр хөндлөнгийн экспертүүдийг оруулсан. “Эмээлт” зах дээр очоод 100 ширхэг адууны арьс шалгуулахад ганцхан ширхэг арьс үйлдвэрийн стандарт, шаардлага хангаж байсан. Адууны арьс энэ мэтээр хэнд ч хэрэггүй болсон байхад л хятадуудын мөнгийг барьж байгаа ченжүүд адууны ширнүүд өмхийрлөө, урагш нь гаргахыг зөвшөөрөхгүй байна гэж баахан худлаа “скандал” үүсгэдэг. 

-Өнгөрсөн хавар 600 мянган ширхэг адууны шир өмхийрч, хаягдах дээрээ тулаад, асуудал үүссэн. Тэр үү?
 
-Яг тэр шүү дээ. Үнэндээ үйлдвэрт нийцэхгүй байхгүй юү. Үйлдвэрүүдэд ч ер нь шаардлага хангасан түүхий эд олддоггүй. Өөрөөр хэлбэл, Монголд бэлтгэгдэж байгаа арьс, шир нядалгааны гэмтэлтэй, энд тэндгүй исгэгдсэн, стандарт шаардлага хангахгүй байгаа юм. Үйлдвэр бол хэзээ ч хямд үнээр түүхий эд авъя гэхгүй. Чанартай түүхий эд л авъя гэдэг. Угаасаа дотоодын үйлдвэрүүдийн стандарт, шаардлага нь тийм. Гадаад зах зээлийн ч стандарт нь тийм. 
 
Гурав дахь том шалтгаан нь, Монгол Улс худалдааны хуульгүй орон. Дотоодын зах зээл, үндэсний үйлдвэрүүдээ хамгаалдаг хуульгүй. Зүгээр л “зэрлэг” капитализм явж байгаа. Хэн ч Гуанжугаас гутал оруулж ирээд “Дүнжингарав” дээр зарж болдог. Татвар авдаггүй, тийм механизм байхгүй. Гэтэл үндэсний үйлдвэрүүд нь 150 мянган төгрөгөөр гутал зарах гээд байдаг, хятад гутал 70,80 мянган төгрөг байгаад байдаг. Хэрэглэгч болохоор “Үндэсний үйлдвэрийн юм үнэтэй байна” гээд байдаг. Үнэндээ нөгөө хэрэглэгчийн 80 мянган төгрөгөөр авах гээд байгаа гутал нь арьс биш хулдаас байхгүй юү. Тэгэхээр нөгөө үйлдвэр түүхий эдээ худалдаж авч чадахгүй болж байгаа юм. 
Ингэхээр нэгдүгээрт арьс чанаргүй байна, хоёрдугаарт гэмтэлтэй, стандарт хангахгүй байна, гуравдугаарт, үйлдвэрүүд бүтээгдэхүүнээ зарж чадахгүй байгаа учраас түүхий эдээ үнэтэй авч чадахгүй байна. Ийм шалтгаануудаас болоод өнөөдөр түүхий эдийн үнэ хямд байгаа юм. 
Харин тэр адууны ширийг жилийн хугацаанд борлуулж чадахгүй, өмхийртөл нь хураадаг гэдэг бол улс төрийн тоглоомууд байдаг юм. Засгийн газарт нөлөөлж чаддаг, мөнгөтэй хятадуудын арьсыг нь тэд гаргаж өгдөг. Үүгээрээ түүхий эдийн асуудалд санаа тавьж байгаа мэтээр ард түмэнд харагддаг л “шоу” төдий. 
 
-Таны дээр дурдсанаас өөр арьс, нэхий үнэгүйдэх шалтгаан байж болох уу. Тухайлбал, Монгол Улсын Засгийн газар 2013 онд “Арьс, ширний үйлдвэрлэл, худалдаанд мөрдөх техникийн зохицуулалт” буюу “Арьс ширийг түүхийгээр нь хилээр гаргахгүй байх” 300 дугаар тогтоолыг баталсан. Үүнээс болоод арьс, нэхий үнэгүйдсэн ч гэдэг. Харин өнгөрсөн тавдугаар сарын 13-нд Засгийн газар 178 дугаар тогтоол гаргаж, өмнөх 300 дугаар тогтоолоо нэг жилийн хугацаатай түдгэлзүүлсэн. Үүнээс улбаалаад энэ жил арьс, ширийг түүхийгээр нь хилээр гаргах боломжтой боллоо, үнэ нь өсөх нь гэсэн хүлээлт байна. Энэ тал дээр тайлбар өгөөч. 
 
-Гарахгүй. Гарах ч боломжгүй. 
 
-Яагаад?
 
-Монгол-Хятад хооронд, Монгол-Орос хооронд хил дамнуулан худалдаалдаг хорио цээрийн А зэрэглэлийн өвчний эрсдэлтэй бараа бүтээгдэхүүнийг хил дамнуулан худалдаалахгүй байх хорио цээрийн гэрээ гэж бий. Тэр хорио цээрийн гэрээнд Монгол Улсаас малын гаралтай түүхий эдийг түүхийгээр нь экспортлохыг хориглосон байдаг. Өөрөөр хэлбэл, Монгол Улс тэр хорио цээрийн А зэрэглэлийн өвчний долоон гэрэл ассан орох байхгүй юү, дэлхий дээр. Тэр талаасаа болохгүй. 1990 оны дунд үеэс 2000 он хүртэл Хятад руу малын гаралтай түүхий эдийг түүхийгээр нь их хэмжээгээр гаргаж байсан. 2000 онд Монголд сарс, шүлхий, цэцэг гэхчилэн олон төрлийн өвчин гарсан. Тэр үед Хятадын Засгийн газраас манай Гадаад харилцааны яаманд “Танай улсад маш олон төрлийн малын өвчин гардаг юм байна. Тиймээс танай улсаас малын гаралтай түүхий эд түүхийгээр нь авахгүй. Заавал анхан шатны боловсруулалт хийсэн байдлаар авна” гэж хэд хэдэн удаа нот бичиг илгээсэн байдаг. Тэрний хариуд бид арьс, ширийг хагас боловсруулдаг, ноос ноолуурыг угаагаад гаргадаг журамд шилжсэн. Үндсэндээ 2003 оноос боловсруулаад гаргадаг болсон. Харин битүү туурайтай адуу малын гоц халдварт өвчин тусдаггүй гэдэг утгаараа зөвхөн адууны ширийг түүхийгээр нь гаргаж  байсан. Ингээд явж байтал 2013 онд Хятадын талаас адууны ширээ ч мөн боловсруулалт хий гэж шаардаж эхэлсэн учраас “Арьс, ширний үйлдвэрлэл, худалдаанд мөрдөх техникийн зохицуулалт” гэдэг тогтоол гарсан. 

Гэхдээ энд маш их улс төр явсан. Яасан бэ гэхээр 2012-2016 онд АН, МАН хоёр нийлж засаг барьсан. 2016 онд МАН дангаараа засаг барьж эхлэнгүүтээ “Ардчилсан намынхан чинь арьс, ширийг түүхийгээр нь гаргахыг хориглосон юм байна” гэж худлаа “шуум” тараагаад, УИХ дээр хүртэл хэлэлцсэн. Ингэхдээ “Монгол Улс экспортын татвар байхгүй байсан чинь тэд ийм тогтоол гаргаад, татвартай болгосон юм байна” гэж баахан “шоу” хийсэн. Тэгээд тэр 300 дугаар тогтоолыг 2016 оны нэг сард сарын хугацаатай түр түдгэлзүүлэх шийдвэр гаргаж байсан. УИХ-ын гишүүд орон нутгаар яваад “Ардчилсан намынхан ийм тогтоол гаргаж, түүхий эдийн үнийг нь унагаж байсныг бид болиуллаа. Одоо арьс шир үнэтэй болно” гэх маягтай юм ярьж явцгаасан. 

-Ингээд хүмүүс “За МАН гарсан юм чинь түүхий эд үнэтэй болох нь” гэж хүлээж эхэлсэн. Түүнээс биш Засгийн Газрын 300 дугаар тогтоолоос болоод түүхий эд үнэгүйдээд байгаа юм байхгүй. Энэ тогтоолыг жилээр түдгэлзүүллээ гээд арьс, нэхийг түүхийгээр нь хаана ч авдаггүй байхгүй юү. Битүү туурайтайгаар нь адууны ширийг л авна. 
 
-Ямартай ч адууны ширийг түүхийгээр нь экспортлоход асуудал үүсэхгүй нь гэж ойлгох нь зөв үү?
 
-Тогтоосон хугацаандаа гарах л байх. Гэхдээ бид адууны арьсаа гаргамааргүй байгаа юм, яг үнэндээ. Тухайлбал, “Дархан минж” гээд компани дээр үстэйгээр нь боловсруулаад “Хөөндий” гээд компани дээр гутал хийж байгаа. Яахав хэмжээ нь бага л даа, 2,3 мянган адууны арьсаар л хийж байна. Тэрийг цаашдаа илүү сайжруулахаар ажиллаж байгаа. Мөн адууны арьсаар цавуу буюу техникийн желатины үйлдвэр уг нь  оруулж ирсэн. Аль Ч.Сайханбилэгийн Засгийн газрын үед. Гэтэл Ч.Сайханбилэг өнөө 300 дугаар тогтоолыг сараар түдгэлзүүлснээс болоод адууны арьс, шир бүгд түүхийгээрээ урд хөрш рүү гарсан. Ингээд тэр үйлдвэр “шатсан”. Хоёр жилийн өмнө дахиад оруулж ирээд хийж эхэлсэн. 170 гаруй мянган адууны арьсаар цавуу хийсэн. Гэтэл корона гээд бас зогсчихлоо. 

Уг нь цавуу хийнэ гэдэг бол том дэвшил. Өөрөөр хэлбэл, маш сайн гүн боловсруулалт хийж байгаа юм. Дамжлага, био технологийг нь нь илүү сайжруулбал эмэгтэйчүүдийн гоо сайхны бүтээгдэхүүн ч гаргаж авах боломжтой. Ялангуяа эмэгтэйчүүдийн яриад байдаг каллогенийг гаргаж авах боломжтой. Тэгсэн цагт нэг адууны арьсыг 1000 ам.доллар болгоно. 

Тэр хөгжил рүүгээ явах байтал түүхийгээр нь гаргана гээд л “хормойгоо өшиглөөд” байж болохгүй л дээ. Өнөө маргааштайгаа зууралдаж байтал дэлхийн хөгжил биднийг хаяад алга боллоо. Бид өөрсдийн зүгээс зүгээр суухгүй байгаа. Түрүүний ярьсан хөгжил рүүгээ явахын тулд энэ жил Турк руу хоёр хүүхэд сургуульд явуулахаар болсон. Одоо онлайнаар хичээлээ үзээд явж байгаа.  Нэг нь био технологич, нэг нь арьс, ширний инженерээр бэлтгэгдэж байгаа. Ирэх жил ХААИС, ШУТИС-тай хамтраад био технологийн чиглэлээр чадвартай мэргэжилтнүүд бэлтгэн гаргах асуудлыг бас ярьж байна. 
 
-Нэгэнт түүхийгээр нь экспортлох боломжгүй. Цаашдаа арьс, ширийг боловсруулах, эцсийн бүтээгдэхүүн болгох л зорилготой юм бол дотоодын үйлдвэрүүд малчдаас арай өндөр үнээр түүхий эдээ авах боломж байдаггүй юм уу?
 
-Би 1000 ширхэг хонины арьс авсан гэж бодъё. Бүр үнэгүй авчихлаа гэж бодъё. 1000 ширхэг нэхийгээ боловсруулахдаа нэгэнд нь л 15 мянган төгрөг зарцуулна. 15 сая төгрөгөөр боловсруулна гэсэн үг шүү дээ. Дараа нь савхин эдлэл, цүнх, хувцас оёдог компанид нөгөө арьсаа нийлүүллээ гэхэд чанар шалгагчид нь ирээд 200 ширхэг арьсыг нь аваад, 800 ширхэг арьсыг нь голоод үлдээлээ гэж тооцъё. 200 арьсныхаа нэг ширхэгийг 30 мянган төгрөгөөр зарлаа гэхэд би зургаан сая төгрөгтэй боллоо. Гэтэл би боловсруулахын тулд 15 сая төгрөг зарцуулчихсан байгаа. Өөрөөр хэлбэл, есөн сая төгрөгийн алдагдалд орж байна гэсэн үг. Ийм болохоор дотоодын үйлдвэрүүд арьсаа үнэтэй авч чадахаа больчихож байгаа юм. Гол нь ерөөсөө л энэ. Түүхий эд чанартай байх юм бол үнэтэй авч болно. Гэтэл хонины нэхийний 50 хувь нь боловсруулалтын дараа хаягддаг. Тиймээс дээр дурдсан өнөөх л мал эмнэлэг, үржлийн асуудал, нядалгааны нэгдсэн систем, борлуулалт гээд олон асуудал яригдана. 
 
-Ер нь манай улсад жилд хэдэн ширхэг арьс, шир гардаг юм бэ?
 
-Жилдээ найман сая ширхэг арьс бэлтгэгдэж байгаа. Дээрээс нь 2-3 сая мал арьстайгаа буюу зумлагдаад экспортлогдож байна. Нийтдээ 12 сая мал жилдээ хэрэглэж байна гэсэн үг. Тэр найман сая арьсны гурван сая нь ямааны арьс, мөн гурван сая нь хонины нэхий, 250 мянга нь адууны шир, 700 мянга нь үхэр, сарлагны арьс, 10-30 мянга нь тэмээний арьс байгаа. Монголын бэлтгэгдэж байгаа нийт арьс ингээд л болоо. 
 
-Үүнээс жилдээ хэдий хэмжээний арьс, ширийг нь экспортолж байна вэ. Мөн дотоодын үйлдвэрүүд хэдийг нь авдаг юм бэ? 
 
-Бид сүүлийн гурван жил жилд дунджаар Итали руу 500.000-1.8 сая ширхэг ямааны арьс экспортолж байгаа. Турк руу 1-2.5 сая ширхэг хонь, ямааны арьс экспортолж байна. Хятад руу 2-3 сая үхэр, хонь, ямааны арьс экспортолж байгаа. Харин дотоодод сая хүрэхгүй ширхэг арьсыг гүн боловсруулаад, гутал, цүнх, бээлий, хувцас хийдэг аж ахуйн нэгжүүдэд өгч байгаа. Бодит байдал л энэ. Гадагшаа гарч байгаа юу гэвэл гарч байгаа. 
 
-Боловсруулах үйлдвэрүүдийн ихэнх нь хятад эзэнтэй байдаг гэсэн асуудал яригддаг? 
 
-Бодит амьдрал дээр Монголын экспорт хийдэг бүх салбарт хятадуудын гар хөл орсон байдаг. Арьс, ширний боловсруулах салбарт гэвэл ийм тунгалаг биш, шударга бус бизнесийн орчинтой улс оронд гаднынхан ерөөсөө хөрөнгө оруулалт хийдэггүй байхгүй юү. Харин хятад хүн арьс худалдаж аваад манай үндэсний үйлдвэрүүдэд боловсруулаад аваад гардаг уу гэвэл аваад гардаг. Дэлхий хятадуудад бүтээгдэхүүнээ зарах гээд хоорондоо алалцаж байхад “Хятад хүн цаана нь байгаа” гээд сууж байх бол утгагүй байх. Монгол Улсын энэ чиглэлийн бодлого юу юм гэхээр арьс, нэхийгээ боловсруулаад гаргах шүү дээ. 
 
-Арьс, ширийг боловсруулаад гаргах, эцсийн бүтээгдэхүүн болгоод гаргах өөр асуудал. Дээр ярьсан Засгийн газрын 300 дугаар тогтоолд тусгасан шигээ нэмүү өртөг шингээгээд, эцсийн бүтээгдэхүүн болгож экспортлох тухайд?
 
-Бид жилдээ 800 орчим мянган хос гутал, 10 гаруй мянган нэхий дээл, 20 гаруй мянган савхин хувцас, хоёр сая бээлий хийдэг. Мөн цүнх, тэлээ, түрийвч гээд жижиг эдлэлүүд хийж байна. Нэг үеэ бодвол үндэсний үйлдвэрийн бараа бүтээгдэхүүний борлуулалт гадаадад ч, дотоодод ч боломжийн болж байна. Дотоодод бол ялангуяа эмэгтэйчүүд их авдаг болж байна. Гэхдээ цаг үеийн нөхцөл байдлаас болоод гадагшаа явуулж чадахгүй болоод байна. Казакстан руу цүнх, тэлээ, жижиг эдлэл их хэмжээгээр борлуулж байсан ч “ковид”-оос болоод боломжгүй боллоо. Япончуудтай хамтраад “Тоёота”-гийн жолооны хүрдний бүрээс, суудлын бүрээс хийх ажлууд эрчимтэй хийгдэж байсан ч зогссон байна. Уг нь 2019 оны арваннэгдүгээр сард Японд брэндийн нээлтээ хийх гэж байсан ч бэлтгэл ажлаа сайн хангахын тулд 2020 оны дөрөвдүгээр сар гэж хойшлуулсан. Гэтэл коронавирусээс болоод бас болсонгүй. “Хаштаг” гээд компани Япон Улс руу зогсолтгүй экспорт хийж байгаа. 
Бас сонирхуулахад, өнгөрсөн нэгдүгээр сараас хойш дэлхий нийтээр хөл хорио гээд экспорт, импортууд зогсож байхад манай арьс, ширний салбарын Итали Улс руу хийх экспортоо зогсоогоогүй. Италийн худалдан авагч энд байж байгаад хорионд орсон учраас экспортоо хэвийн явуулж байсан. Хамгийн сүүлд өнгөрсөн арваннэгдүгээр сарын 5-нд Италийн экспорт яваад Алтанбулаг боомт хаагдаад зогсчихлоо. 
-Нэгэнт энэ салбарын тухай ярилцсаных арьс, ширний үйлдвэрүүдийг хотоос гаргах, нүүлгэх асуудал яригдаад удлаа. Энэ асуудал ер нь ямар шатандаа яваа вэ? 
 
-2012 онд бид ““Эмээлт” рүү нүүлгээд өгөөч” гэж өөрсдөө хөөцөлдөж байгаад Засгийн газрын 74 дүгээр тогтоолыг гаргуулсан. Одоогийн Ерөнхийлөгч манай салбарын сайд байхад гэсэн үг шүү дээ. Уг нь нүүхийг хүсээд байгаа хүмүүс чинь бид өөрсдөө юм. Яагаад гэхээр арьс, ширний боловсруулах үйлдвэрүүд кластер байдлаар хөгжих ёстой. Гэтэл одоо байгаа газартаа тэгэх боломжгүй юм. Өөрөөр хэлбэл, нөгөө цавууны үйлдвэр, савангийн үйлдвэр, биотехнологийн үйлдвэрийг одоо байгаа талбайдаа бид хийх боломжгүй. Засгийн газрын тогтоол нь “нүүлгэ” гээд гарчихсан. Гэтэл БХБЯ, БОАЖЯ, ХХААХҮЯ, НЗДТГ дээр гацаад байгаа. Уг нь “Эмээлт”-д байгаа 20,30 махны үйлдвэрийг түшиглээд арьс, нэхий боловсруулдаг “Биотехнологийн парк” байгуулбал хаа хаанаа хэрэгтэй. Хотын дарга Д.Сумъяабазартай энэ асуудлаар цахимаар санал солилцож байгаа. 
 
-Ярилцсанд баярлалаа. 
 
-Баярлалаа. 
 

Монгол малын арьс, шир ХАЧИГ, ХАМУУНЫ СОРВИОСОО болоод хятадуудад ГОЛОГДООД БАЙНА
АНХААР! Та сэтгэгдэл бичихдээ хууль зүйн болон ёс суртахууныг баримтална уу. Ёс бус сэтгэгдлийг админ устгах эрхтэй. Мэдээний сэтгэгдэлд ergelt.mn хариуцлага хүлээхгүй.

Нийт сэтгэгдэл: 1
  • Сэтгэгдэл үлдээсэн: 2022-11-08 19:07:56
    Дашбал: Энэ бол яг үнэн байдал юмаа
Шинэ мэдээ
Нийтлэлчид
Монгол Улс, Улаанбаатар хот, Сүхбаатар дүүрэг, VIII хороо, "Ардын эрх"-ийн байр, Гуравдугаар давхарт Эргэлт.мн редакц
7509-1188