Би та нарт нэгэн эмэгтэйн талаар ярьж өгье. Тэр эмэгтэй багадаа диснейн бүх үлгэрийг үзэж, одоо ч хорвоо ертөнцийг үлгэрийн газар гэж төсөөлдөг, хайр дурлал зөв цагтаа нэг л өдөр хаалга тогшоод ороод ирнэ гэдэгт итгэдэг.  Хааяа өөрийгөө хачин их голно. Эрхэлсээр байгаад хоол хийж сураагүй, аавынхаа хүзүүн дээр том болсон болохоор юунаас ч айдаггүй зоригтой. Бусдын яриаг чимээгүйхэн дуустал сонсоод, тэдэнд урмын үг хэлж, нурууг нь зөөлөн илээд, аргадан тэвэрч, ярилцахыг хичээдэг. Тэгсэн мөртлөө өөрт хэцүү байгаагаа бусдад хэлдэггүй. Заримдаа тэр хорвоогийн хамгийн жаргалтай, заримдаа харин хамгийн чимээгүй хүн. Түүнийг инээмсэглүүлж чаддаг зүйл нь гэрэл цацруулсан хүүхдийн инээд. Тийм сайхан инээмсэглэлтэй таарсан өдөр хамгийн жаргалтай. Олон гоё мөрөөдөл нь түүнийг бас аз жаргалтай болгодог. Сайхан яриатай, зөв хүмүүстэй ярилцаж, тэднийг сонсох дуртай. Романтик кино үзсээр байгаад хайрыг хамгийн гайхалтай гээд бодчихсон. Бас их дурламтгай. Чин сэтгэлээсээ хайрласан нэгэндээ хайраа илчлэхгүй мөртлөө сар, жилээр хүлээчихнэ. Гэхдээ бүр сонин нь болзохыг хүсдэг хэрнээ хүнтэй харьцдаггүй. Эмзэг, турьхан, хариугүй жаахан юманд баярлаж, гомддог. Ганцхан жишээ гэхэд найзтайгаа уулзахаар тохироод надад пицца захиалахаа мартсан байхад л уйлчих гээд байдаг. Өөрийнхөө зургийг биш бусдын зургийг дарж өгөх дуртай. Ухаан сууж хүмүүсийг танихыг хүсдэггүй. Хамгийн ойлгомжгүй ч хамгийн хайр татам эмэгтэй. Тэр бол би.

Г.Азжаргал