Амьдралд сөхөрмөөр мөч олон. Тэр сөхөрмөөр, бүдэрч унасан газраа удаан хэвтмээр мөчүүдэд бидэнд босох, урагш алхах хүч хэрэгтэй болдог. Тэр хүчийг би хувьдаа гэрэл гэгээ гэж нэрлэнэ. Гэрэл гэгээг олж харах, мэдрэх, сайханд итгэхийн тулд өөртөө дүрслэн, заримдаа түүнийг дотроосоо асаах хэрэгцээ чамин даашинзнаас илүү их дээ, үнэндээ.
Гэхдээ гэрэл гэгээг гартаа хөтлөн алхах гэдэг түүнээс, магадгүй буй бүхнээс илүү хувь тохиол.
Тийм шүү, гэрэл дандаа гэрлийн дүрээр биднийг гийгүүлдэг юм биш. Тэр дулаан, тунгалаг харцтай, дөнгөж цухуйж буй шүдээ гарган инээдэг, бэлэг хараад догдолдог, бороог гайхан ширтдэг, жижигхэн гараараа ер бусын зураг зураад түүндээ нэр өгдөг, тэд амархан хиртдэг, бас амархан цэлмэдэг... Тэр гэрэл бидэнд өнөөдрөөс илүү маргааш гэгээн гэх итгэлийг өгдөг.

Бид үү? Бид тэр гэрэлд нэр өгч дууддаг, үсийг нь сүлжингээ дуу аялдаг, бид тэдний жижигхэн гарыг дулаацуулахын тулд өөрт жаахан үлдсэн тэнхээрээ алгаа үрэн эрч хүч гаргадаг, нүднээс нь ямар нэгэн сайхан зүйл олж харна гэдгээ мэддэг. Ээ, бид тэр л гэрлийн өмнө мэхийгчид.
Тийм гэрлийг гараасаа хөтлөн, турьхан хөл дээрээ бат зогсоод, маргаашийн зүгт инээмсэглэн хардаг охидыг би мэднэ. Амьдрал тэдэнд дааж чадахаас нь илүү ачаа үүрүүлсэн ч тэвчин үлддэг тэд. Бусдын шүүж харсан түмэн нүд, зүрх сэтгэлийг нь урчих хатуу үгсийн өмнөөс хүлцэнгүйгээр инээмсэглэж чадах тэдний шарх, хөндүүрийг заримдаа бид олж хардаггүй.
Тогтоож харвал уг нь тэднийг шууд л танина даа....
Тэд гоо үзэсгэлэнтэй. Нүд рүү нь харвал, мэдээж зүрх сэтгэл рүү өнгийвөл гоо үзэсгэлэн гэдэг гагц нүдээр л хэмжигдэх эд биш гэдгийг ойлгоно (Бидний гаргаж чадахааргүй хэцүү шийдвэрийг ухамсартайгаар сонгох эр зориг, хоёрын өмнөөс ганцаараа хайрлах их нинж сэтгэл бол гоо үзэсгэлэн мөн Х.Инга ).
Заримдаа тэднийг хам хум шүүрээд л өмсчихсөн хувцастай, уруулаа будаж амжаагүй, сандруу гүйж явахыг харна. Хүн үймсэн дэлгүүрийн лангуунд сонголтдоо эргэлзэн зогсохыг, хүйтэн цагт эмнэлгийн үүдэнд мөнөөх гэрлээ ганцаараа тэврэн зогсохыг, хэзээ нэгэн цагт дэвтэртээ бичсэн мөрөөдлүүдээ санаа алдан харахыг, мөнгөөр дутахыг нь, бусдаас илүү их хөдөлмөрлөхийг нь, өндөр өсгийтөөс илүү баривч сонгохдоо гаргамгайг нь, гэр рүүгээ яарахыг нь, хүчтэй байхыг нь, хаа нэгтээ гээсэн гэгээн тэмүүллүүдээ өөр хэлбэр дүрстэйгээр эргүүлэн авахыг нь, хатуужин, аяндаа л том хүн болж байгааг нь бид харцгаана. Тэд уйлдаг, тэд догдолдог. Тэд хоёр хүнийг нөхөх гэж өөрийнхөө хүч чадал, хайр, халамжийг үржүүлдэг.
Юуг харин олж харахгүй гээч?
Хайраар дутаж буйг нь, “жаргалтай, татлаа түлхээгүй” найз бүсгүйчүүд шигээ ганцаардаж байгааг нь олж харахгүй.
Учир нь тэд мөрөөдлүүдээ, ирээдүйн өөрт нь амлаж мэдэх сургийн сайхныг золиослон, хүмүүсийн энэрэлгүйгээр наадаг элдэв шошго, ганцаараа өнгөрүүлсэн нойргүй шөнүүд, хэцүү өдрүүдийг дааж гарсаныхаа хариуд ГЭРЭЛ ГЭГЭЭГ авцгаадаг.
Тэр гэрэл өөрсдөөс нь урвахгүйг, хэцүү үед хаяж одохгүйг, үс зүс гундсан ч зан ааш нь өөрчлөгдөхгүйг, гунигтай үед, жаргалтай үргэлж дэргэд нь байхыг тэд мэддэг. Гэрэл гэгээг, хайрыг бүтээгчид...
Тиймээс л тэд инээмсэглэж, эр зоригтой байж, ирээдүйд итгэж, тэвчиж, гал шиг асдаг. Гэрэл гэгээг, хайрыг бүтээгчид өөрөөр яах билээ дээ!
Тиймээс л, үнэндээ тиймээс би тэдэнд сэмхэн атаархдаг. Хүч чадалтайд нь, гоо үзэсгэлэнтэйд нь, хэзээ ч ганцаардахгүйд нь... Тиймээс л тэдний хэцүү үед нь гараа сунгах нэгэн байхыг хүсдэг. Тиймээс л би тэднийхээ гэрэлд үлгэр ярьж, зул сараар бэлэг хүргүүлж, хамтдаа зураг зурахаар яардаг.
Утаатай, гудиггүй атлаа гэрэлт хүмүүстэй, бүдэгхэн, жижигхэн ч чин халуунаар цохилох зүрхтэй яруу найрагч хотынхоо утаатай, гудиггүй атлаа гэрэлт хүмүүсийн дунд бүдэгхэн, жижигхэн ч чин халуунаар цохилсон зүрхтэй, гэрэл хөтөлсөн охидтой таарвал инээмсэглэн зөрнөм.