Тэнгэр барайсан байх шиг гуниг үгүй. Тэнгэр гуниж байхад инээх хүсэл төрдөггүй юм гэх нэгэн хүний яриа тэнгэр бүрхэх бүрд санаанд ордог юм. Нээрээ ийм амгалан цэлгэр тэнгэр юунд уйтгарлан барайж, уруу царайлдаг юм бол гэхээс гуниг төрнө. Гэвч “Тэнгэр ч бас гунина шүү дээ хүний ертөнцөд” гэсэн бодлоор түрүүчийн бодлоо элдэн хөөмөөр.

    Оршин буй ертөнцөөс минь нэг л зүйл гунихад тавгүй мэдрэмж төрж бүгдээрээ л сайхан байвал болох шиг дураараа зан төрнө. Гэсэн ч энэ эрээн бараан, энхэл донхолтой хүний ертөнц гэдгийг мартах аргагүй. Ганцхан хүний үг санаанд бууснаас ийн бодол бодов. Ерөөс бодож эргэцүүлдэг, мэдэрч мэдэрснээрээ амьдардаг хүмүүсийн үгийг сонсоод суух таатай. Тэд л хаа нэг санаа алдмаар, өөрийгөө татаж сэрээмээр үгийг сэтгэлийг цэгт онож хэлдэг. Ийн өгүүлэхийн учир гадаа тэнгэр бүрхэж, их хотод минь нэгэн хаврын бороо дусагнаж байна. Ийм л бүрхэг өдрөөр өрөөнийхөө буланд суугаад өнгөрснөө эргэцүүлж, өөр доторх дурсамжуудаа эргэмээр санагдана. Харин энэ мөчид цонхон цаана нэг хоёроороо дусагнах бороон дуслууд  “Чамайг дурсамжаа эргэ гэж л би орж байна” гэх шиг.

    ​Дараагийн дурсамж минь Зохиолч Д.Намдагийн шүлгээр бүтсэн ”Шөнийн бороо” дууг мэднэ байх. Шөнөжин орсон шиврээ бороо, сэрчигнэн шивнэв цэцэгсийн чихнээ, сэрүүн тунгалаг дусаалыг нь шимсэн, цэцгүүд баясан цомирлогоо дэлгэнэ” гэх үгтэй дууг багад радиогоор их сонсдог байв. Сонсох тусам нэг л дотно мэдрэмж төрнө. Орж буй бороо салхинд сэрчигнэн цэцэгсийн чихэнд үг шивнэнэ гэхээр ихэд сонирхол татна. Тэгээд бороо орох бүрд хурдхан шиг орондоо орж хэвтээд гадаа шаагих борооны чимээг чагнасаар нэг мэдэхэд өглөө болдог байв. Тэгээд гүйж гараад өглөөний наранд дэлбээгээ нээсэн цэцгэн дээр очоод шөнө орсон бороо чамд юу гэж шивнэсэн гээд цэцэгтэй ярьдаг байсан сан. Одоо энэ дууг сонсох бүрд гэгээн, итгэмтгий хүүхэд нас минь санаанд орно.

Сүүлд энэ дууг олон дуучин дуулсныг мэдсэн ч дуучин Г.Зориг агсны хоолойгоор сонсдог байсан юм билээ. Дуу бүр дурсамж, сонсох бүрийн тухайн мөчийг үлдээдэг дээ.